تیم ملی فوتبال ایران فردا باید حساس‌ترین بازی خود را برگزار کند. مسابقه‌ای که می‌تواند حکم به حذف یا بقای ما در جام جهانی 2022 بدهد.
همه از بازی بد تیم ملی مقابل انگلیس حرف زدند در حالی که می‌دانستند در دو ماه اخیر چه بر بازیکنان تیم ملی گذشت. آنها آنقدر تحت فشار بودند که کی‌روش نتوانست در کنفرانس بعد از بازی مقابل انگلیس نسبت به آن بی‌تفاوت باشد و گفت بازیکنانش زیر بار شدیدترین حملات قرار گرفته‌اند.
سرمربی تیم ملی سعی کرد شانه‌های بازیکنانش را سبک کند. همه می‌دانیم او استاد کارهای روانشناسی است. در بازی با کره جنوبی برای صعود به جام جهانی 2014 به چشم خود معجزه امتیازهای روحی را دیدیم.  اما همین استاد روانشناسی در زنده کردن روان تیمش ناکام مانده چون فوتبال این بار درگیر شعارهای سیاسی شده. جانی اینفانتینو رئیس فیفا چند روز قبل در پاسخ به سؤال خبرنگار انگلیسی گفت: «شما دنبال جنگ جهانی دیگری هستید اما بدون فوتبال به سراغ آن جنگ بروید. این فوتبال است. دلیلی برای نزدیک شدن انسان‌ها به هم. فوتبال به هیچ عنوان وسیله جنگ و ابزار سیاست نیست.»
این جملات، بهترین دلیل برای آن است که از همه مردم ایران بخواهیم برخلاف بازی با انگلیس، این بار کنار بازیکنان کشورمان بایستیم. آنها فرزندان همین خاک هستند. نه دشمن هستند نه بیگانه. آنها تیم ملی ما هستند. همانطور که حشمت مهاجرانی، اصغر شرفی، علی پروین، ناصر حجازی، حسین فرکی و همه آن بازیکنان دوست داشتنی در سال 56 نماینده ما در جام جهانی 1978 بودند. مگر آنها را دوست نداشتیم؟ بازیکن فوتبال، همیشه بازیکن فوتبال است و بازیکن ملی نماینده ایران.
کنار هم قرار بگیریم. تیم ملی از نام «ایران» دفاع می‌کند که برای همه ما عزیز است. با آنها نیستیم که به دنبال ذلت و پاره پاره شدن ایران هستند. با آنهاییم که ایران را بزرگ، عزیز و متحد می‌خواهند. با آنها هستیم که ایران را به همین صورت و اقوام را دوست و مهربان می‌خواهند. تیم ملی نماینده همه ایران است. تنها هنر این بازیکنان فوتبال است. کنار تیم ملی می‌مانیم تا در بازی با ولز، خاطره بازی با انگلیس را پاک کند و دل‌مان را با یک نمایش مردانه دیگر بلرزاند.