مدت ‌هاســـــت که امریکــــــا در ورزش‌هـــــــایی مثل بسکتبــــــال، بیسبال، فوتبال امریکایی و … حرف اول را در دنیا می‌زند ولی هیچ وقت موفق نشده جایگاه مناسبی برای خود در محبوب‌ترین ورزش دنیا باز کند. آنها هر چهار سال یک بار از یه منطقه متوسط به جام جهانی راه پیدا می‌کنند و فقط یک نمایش متوسط از خود در این رقابت‌ها نشان می‌دهند.
 اما حالا امریکای همه چیز‌دار، در دنیای فوتبال احساس نیاز کرده و می‌خواهد فوتبالش هم مثل بقیه ورزش‌هایش حرفی برای گفتن داشته باشد. امریکا می‌خواهد به دنیا ثابت کند که قابلیت معرفی ستاره‌ای در حد هالند، نیمار، صلاح یا امباپه به دنیا را دارد.
در پنج سال گذشته امریکا بیشترین تمرکزش را روی یک نفر گذاشته بود تا یک بازیکنی در سطح جهانی پرورش بدهد؛ کریستین پولیسیچ. بدون شک در این چند وقت بازیکن‌های خوبی از این منطقه به دنیا معرفی شده‌اند؛ بازیکنانی همچون کلینت دمپسی در فولهام که یک قهرمان است، لاندن داناوان هم با اینکه در لیگ‌های اروپایی موفقیت چندانی نداشت اما یکی از بهترین بازیکنان در تیم ملی امریکاست.
از طرفی استرالیا هم که شرایط مشابهی از لحاظ فوتبالی با امریکا دارد و با اینکه جمعیت کمتری نسبت به امریکا دارد، موفق شده ۳ بازیکن سطح بالای جهانی معرفی کند که در لیگ برتر خوش درخشیده‌اند. بازیکنانی مثل تیم کیهیل، مارک ویدوکا و هری کول. اما امریکا همچنان نیاز دارد که یک بازیکن ستاره بسازد. در این شرایط، توقعات از پولیسیچ خیلی بالاست. به گذشته پولیسیچ هم که نگاه می‌کنیم نکات جالبی می‌بینیم. او در شهر هرشی پنسیلوانیا به دنیا آمده و در یک خانواده سوپرفوتبالی بزرگ شده (پدر و مادرش هر دو بازیکن فوتبال دانشگاهی بودند، بعداً پدرش فوتسال حرفه‌ای بازی می‌کرده)، او خیلی سریع موفق شد راهش را به تیم ملی باز کند. عملکرد پولیسیچ مقابل برزیل در سال ۲۰۱۳ در تیم زیر ۱۷ ساله‌ها درخشان بود و نشان داد که به‌عنوان یک نوجوان چه بازیکن قابلی است. از سال ۲۰۱۶ که به تیم بزرگسالان دورتموند راه یافت و بعد از آن راهی چلسی شد و دوباره به دورتموند بازگشت، بازی‌های زیبایی از خودش به نمایش گذاشت. همین توانایی‌های دیدنی او باعث شد تا یکی از جوان‌ترین کاپیتان‌های تیم ملی امریکا شود و به او لقب کاپیتان امریکا را دادند. لقبی که خودش از آن متنفر است. البته که دوران حضورش در چلسی همراه با مشکلات بود.مصدومیت و تغییرات مدیریتی باعث شد تا پولیسیچ موقعیت زیادی برای خودنمایی نداشته باشد.
او حالا چهارمین فصل پیاپی‌اش را در انگلستان سپری می‌کند و هنوز نتوانسته جایگاه اصلی‌اش را در ترکیب اصلی چلسی پیدا کند. بین هواداران چلسی هم بازیکنی با عناوینی مثل استاد موقعیت‌های از دست رفته معروف است. اما او هر موقع توانست خودش را جمع و جور کند و فشارها را کم کند، حسابی خوش درخشید. مثل هت تریکی که مقابل برنلی اواخر سال ۲۰۱۹ کرد، گل اول را با پای چپ زد، گل دوم را با پای راست و گل سوم را با سر و حسابی هنرهایش را به رخ همه کشید. پولیسیچ خیلی خوب نشان داد که بازیکنی دوپاست که سرعت بالایی دارد و می‌تواند کامل تیم حریف را اذیت کند. حالا باید دید در این جام‌جهانی می‌تواند خودش را به‌عنوان ستاره تیم ملی امریکا به دنیا معرفی کند یا خیر.