هومن جعفری
روزنامه‌نگار ورزشی

گروه دوم مسابقات جام جهانی، یک مدعی صدرنشینی دارد و سه مدعی مقام دومی. بین گروه‌های دیگر کمتر گروهی هست که چنین خاصیتی داشته باشد. نه ولز، نه امریکا و نه ایران، هیچ کدام شخصیت بین‌المللی تیم ملی انگلیس را ندارند، در نتیجه جدال‌های مستقیم این تیم‌ها با یکدیگر بسیار حساس‌تر از جدال آنها با انگلیس است. اگر فرض را بگذاریم بر اینکه هر 3 تیم به انگلیس می‌بازند، آن وقت ارزش و اهمیت دیدار مستقیم این تیم‌ها با یکدیگر بیشتر نمایان می‌شود.
من با قاطعیت از صعود 9 امتیازی انگلیس نمی‌نویسم. چه بسا انگلیس از گروه نیز صعود نکند کما اینکه از این نمونه‌ها در ادوار مختلف جام جهانی به وضوح داشته‌ایم. عرض من این است که احتمال صعود انگلیس از بقیه تیم‌ها بیشتر به نظر می‌رسد.
این وسط ایران و ولز شرایط خاص خود را دارند. بین 3 تیم دوم، امریکا با 10 دوره حضور در جام جهانی وضعش از دو تیم دیگر بهتر به نظر می‌رسد. ولزی‌ها که به تازگی به غیبت چند دهه‌ای خود پایان بخشیده‌اند و امید دارند از قرعه مناسب این گروه برای صعود استفاده کنند. امریکا از هر دو تیم جوان‌تر به نظر می‌رسد ضمن اینکه وضعیت یانکی‌ها از منظر لژیونرها نیز بهتر است. ولزی‌ها با یک گرت بیل فوق افت کرده به این جام آمده‌اند و وضعیت رمزی نیز همین است. ما هم دست بالایی نداریم. غیر از طارمی و درخشش مافوق تصورش، وضعیت لژیونرهای دیگر ما نیز چندان مطلوب نیست.
بازی ایران و ولز، بازی مهمی است. هر دو تیم یک بازی را پشت سر گذاشته‌اند و بازی دوم می‌تواند حکم شانس مجدد آنها برای جبران ناکامی در بازی اول یا تثبیت شیرینی برد در دیدار نخست و صعود به دور حذفی را داشته باشد. ببینیم از دو بازی اول چقدر امتیاز دستمان را می‌گیرد.