سام ستارزاده
روزنامه‌نگار ورزشی
ولز، شبه جزیره‌ای کوچک در غرب انگلیس و با جمعیت اندکی بیش از ۳ میلیون نفر، دقیقاً در زمانی که دست‌کم گرفته می‌شود، در خطرناک‌ترین و آتشین‌ترین شکل خود قرار می‌گیرد؛ این حقیقتی است که تاریخ فوتبال ولز بر آن گواهی می‌دهد. ولزی‌ها در جام جهانی ۱۹۵۸، نایب‌قهرمان دوره قبل، مجارستان را از دور گروهی کنار زدند و در یورو ۲۰۱۶ با غلبه بر بلژیک پرستاره به نیمه‌نهایی راه یافتند تا لقب شگفتی‌ساز تورنمنت را از آن خود کنند.
در قیاس با انگلیسی که برای شکستن طلسم ۵۶ساله قهرمانی خیز برداشته و امریکای پرستاره، اژدهاهای بریتانیایی روی کاغذ شاید ساده‌ترین رقیب ما به‌نظر بیایند؛ تیمی که با هدایت راب پیج، مدافع سال‌های نه‌چندان دور تیم ملی ولز که کارنامه سرمربیگری‌اش از لیگ داخلی کشورش فراتر نرفته، رویای صعود از گروه را دور از دسترس ببیند. اما جدا از تاریخ که بلندپروازی ولزی‌ها در آوردگاه‌های بزرگ فوتبالی را ثابت کرده، لیست نهایی آنان نیز پر از ستاره‌هایی است که لیگ جزیره شاهد درخشش آنان در چند سال اخیر بوده است.
اشتراکات جغرافیایی و سیاسی ولز و انگلیس و حضور ۵ تیم مطرح این کشور در هرم فوتبال باشگاهی انگلیسی‌ها، فرصت پرورش استعدادهای ولزی در لیگ جزیره را فراهم ساخته، به‌طوری که تقریباً تمام اعضای لیست نهایی ولز تجربه حضور در معتبرترین لیگ جهان را دارند. جدای از گرت بیل و آرون رمزی سرشناس و بن دیویس دفاع چپ تاتنهام، بازیکنانی همچون اتان آمپادو، نکو ویلیامز، جو رادون که از چلسی، لیورپول و تاتنهام به تیم‌های دیگر لیگ جزیره، سری آ و لوشامپیونا قرض داده شده‌اند، وزن اژدهای غرب اروپا را به‌شدت بالا می‌برند. تیم ملی کشورمان در فیفادی اخیر و مقابل ستارگان اروگوئه و سنگال ثابت کرد تا چه اندازه آماده به چالش کشیده شدن مقابل معتبرترین ستاره‌های فوتبال جهان است. اما اگر این تیم ملی برای صعود مصمم باشد، پیروزی مقابل ولز و مهار آتش شگفتی اژدهای سرخ، کلید این صعود تاریخی خواهد بود؛ صعودی که بدون جدی گرفتن ولز در شرایطی که بار احساسی دو بازی دیگرمان بسیار سنگین است، محقق نخواهد شد.