وصال روحانی
روزنامه نگار
بازی دوستانه قریب‌الوقوع‌مان با نیکاراگوئه در تهران واقعاً چقدر بهره دارد و تا چه میزان برای تیمی که راهی قطر است تا در جام جهانی 2022 شرکت کند، مفید خواهد بود؟ سه وجه مهم منفی بر این مسابقه که روز 19 آبان در ورزشگاه آزادی برگزار می‌شود، مترتب است.
یکی اینکه لژیونرهای اروپایی ما که تعدادشان اصلاً کم نیست و حداقل 6 پست در ترکیب فیکس تیم ملی را به خود اختصاص می‌دهند، غایب خواهند بود و اکثر آنان بعد از 22 آبان به اردوی ملی ایران ملحق می‌شوند.
وجه دوم هم که از وجه اول مشتق می‌شود، این است که کارلوس کی‌روش مجبور است برای جبران غیبت آنها نفرات مقیم وطن و کسانی را به میدان بفرستد که خودش بهتر از هر کسی می‌داند در جام جهانی به کار گرفته نخواهند شد و تعداد قابل توجهی از آنان اصلاً به قطر اعزام نخواهند شد.
وجه سوم و غیر قابل انکار ماجرا هم این است که نیکاراگوئه اصلاً جای مشخص و حتی متوسطی هم در جغرافیای فوتبال جهان ندارد و هرگز نمی‌تواند ملاک و مبنایی حتی کوچک برای شناسایی توانایی‌های ما و هر تیم خوب و متوسط دیگری در دنیا باشد. به دیگر سخن در روز 19 آبان نفرات عمدتاً ذخیره و «احتمالاً حذف شونده» تیم ملی ایران روبه‌روی حریفی می‌ایستند که محلی از اعراب ندارد و در فوتبال جهان هیچ گاه کار قابل ذکری انجام نداده و اصلاً در این عوالم نیست.
این چنین است که باید به طور اکید از فدراسیون فوتبال پرسید که چگونه و چرا رقیبی اینقدر بی‌کیفیت را برای دیدار با یوزها برگزیده و اگر این مسابقه یک بازی تدارکاتی و خودشناسی برای ما است، چرا برای کسانی برگزار می‌شود که تعدادی از آنها در آوردگاه قطر غایب خواهند بود و شماری دیگر در قطر بازی نخواهند کرد، مگر اینکه پنج، شش لژیونر همیشه فیکس ما خدای ناکرده زیر کامیون بروند!
اگر همه این خطاها و کوتاهی‌ها از سوی فدراسیون فوتبال ما قابل انتظار و پذیرفتنی است و حیرتی را بر نمی‌انگیزد وقتی می‌بینیم کی‌روش هم (که بارها دست رد به سینه رقبایی بسیار با کیفیت‌تر از این زده) نیکاراگوئه را برای این مسابقه پذیرفته، تعجب‌مان صد چندان و موضوع تأسف‌بارتر می‌شود.