آیسان سعیدی
روزنامه نگار
سوپرجام نمادین‌ترین مسابقه فوتبال در هر کشوری است که به نوعی ویترین فوتبال یک کشور محسوب می‌شود. قهرمانان جام حذفی و لیگ هر کشور در این مسابقه تشریفاتی و نمادین مقابل هم به میدان می‌روند تا آینه تمام نمایی از فوتبال کشور را ارائه کنند. بازی‌ای که شور، جذابیت، هیجان و البته درآمد را نیز به همراه دارد. در این بازی اگرچه همانند هر بازی و رقابتی برنده و بازنده متفاوتند و دو رقیب برای بردن و قهرمانی تلاش می‌کنند اما بازنده نیز با شکست چندان مغبون نمی‌شود و زیاد ضرر نمی‌بیند. چه آنکه فلسفه وجودی این مسابقه جذابیت و تشریفات است.
در فوتبال ایران نیز این مسابقه به سیاق تمامی کشورهای صاحب فوتبال دنیا چند سالی است برگزار می‌شود اما همانند تمامی پدیده‌های دیگر وارداتی و ورزشی با بدترین شکل گرته‌برداری شده و اجرا می‌شود. مسابقه‌ای فاقد از شور، جذابیت و هیجان که به شکل کلاً رفع تکلیفی برگزار می‌شود تا تنها برگزار شود. گویی سوپرجام یک نوزاد سرراهی است که والدینش هر جا که بتوانند، آنها را سر راه گذاشته و می‌روند!
ورای اینکه این بازی در اغلب کشورهای دنیا به عنوان فتح‌الباب فصل و جشن افتتاحیه مسابقات محسوب می‌شود و در ایران معمولاً در یک تایم پرت و کاملاً بی‌معنی برگزار می‌شود، شکل برگزاری آن ابداً با یک جشن و یک افتتاحیه همخوانی ندارد و از تمامی عناصر و المان‌های یک بازی جذاب بی‌بهره است. برگزاری بازی در شهرستان و استادیومی که حتی چمن درست و حسابی که نیاز بدیهی و اولیه یک بازی باکیفیت است تا نحوه فیلمبرداری و مراسم ابتدایی و انتهایی این بازی هیچ شباهتی حتی به یک بازی رسمی ندارد؛ چه برسد به یک نمایش جذاب و شورانگیز که قرار است ویترین فوتبال ایران باشد.
کاش متولیان فوتبال ایران و برگزاری این بازی، حداقل به این بدیهیات توجه کنند تا سوپرجام حداقل روی کاغذ به نمونه‌های خارجی و ایده‌آل آن شباهت داشته باشد. در غیر این صورت برگزار نشدن این نمایش بی‌رنگ و لعاب و زشت به اسم سوپرجام، به مراتب بهتر از برگزار شدن آن است!