هانیه رستمیان دختر تیرانداز ایرانی بود که توانست نخستین سهمیه را در المپیک به دست بیاورد. دختری که حتی اسلحه‌اش هم قرضی بود. چند روز پس از این کسب سهمیه با او تماس گرفتیم. دل هانیه خیلی پر بود. نه فقط به خاطر اینکه اسلحه‌اش قرضی بود بلکه او حتی با هزینه شخصی‌اش مربی بدنساز استخدام کرده بود. جالب اینجاست دختری که برای دومین بار قرار است حضور در المپیک را تجربه کند این بار هم مشکل کمبود فشنگ داشت اما نه تنها این اتفاق اجازه نداد تا او از اهدافش دور شود بلکه او آینده بزرگتری را برای خودش ترسیم کرده و می‌خواهد این بار طوری شلیک کند تا تیرهایش در المپیک دقیق و بهتر به هدف بخورد.
 دوباره تیراندازی و دوباره اولین سهمیه المپیک
 باعث افتخار است که تیراندازان استارت سهمیه‌های المپیک را زدند. البته این اتفاق توانایی تیراندازان به ویژه زنان را نشان می‌دهد چرا که برای المپیک توکیو هم نجمه خدمتی اولین سهمیه کاروان ایران را گرفت و این مسأله باعث شد تا توانایی تیراندازان بیشتر به چشم بیاید.
 
گرفتن سهمیه در مسابقات مهم
سهمیه المپیک توکیو را در آخرین انتخابی گرفتم اما این بار در اولین مسابقه انتخابی و سهمیه تقسیم شد که با تلاش زیاد آن را گرفتم. این مسأله کمک زیادی به من می‌کند تا با خیال راحت‌تر تمرین کنم و آماده حضور در این رویداد بزرگ باشم. طبق برنامه‌ای که مربی تیم برای ما داشت قرار بود برای تجربه‌اندوزی در شرایط مسابقه قرار بگیریم اما با اتفاقی خوب من سهمیه گرفتم.
 
مشکلی به‌نام فشنگ
مهم‌ترین مشکل تیراندازان کمبود فشنگ است، تا حدی که در اردو بالاجبار تمرین خشک انجام می‌دهیم. این مشکل همیشگی ما در اردوهاست، چون ایران در تحریم است نمی‌تواند فشنگ و اسلحه وارد کند. با این حال من رکورد خوبی ثبت کردم. امیدوارم در مسابقات بعدی آسیایی و جهانی یا حتی اردوهای برون مرزی با فشنگ بیشتری تمرین کنیم.
 
مشکلات فقط فشنگ نیست، اسلحه هم نداریم
 البته مشکلات ما فقط فشنگ نیست. مشکلی مهمتر از آن هم داریم. من سلاح ماده 25 متر ندارم و با اسلحه امانتی در قهرمانی جهان شرکت کردم و سهمیه گرفتم.
نکته جالب این است به محض ورود به تهران آن را هم باید تحویل بدهم. ایران نمی‌تواند اسلحه‌ای خریداری کند اما امیدوارم آقای خسروی‌وفا رئیس کمیته ملی المپیک بتواند با برگشت من اسلحه‌ای برایم بخرد تا من با برگشت بتوانم با اسلحه خودم تا المپیک پاریس تمرین کنم نه امانی.
 
پاریس را دست‌کم نمی‌گیرم
 در المپیک قبلی فشار زیادی را تحمل کردم ولی این بار در بزرگترین رویداد تیراندازی یعنی قهرمانی جهان که بعد از المپیک مهم‌ترین مسابقه است سهمیه گرفتم. پس نباید المپیک را دست‌کم بگیرم. همه رقبای حاضر در مصر همان‌هایی هستند که باید در پاریس با آنها مسابقه بدهم. قولی برای مدال نمی‌دهم اما بهترین نتیجه را می‌گیرم.
 
انتظار زیادی ندارم، فقط یک اسلحه می‌خواهم
تنها انتظار من این است که بتوانند تپانچه 25 متر را برای من تهیه کنند. من از مسئولان می‌خواهم به تیراندازی توجه بیشتری بکنند چرا که رشته پرهزینه‌ای است اما ورزشکاران آن می‌توانند سهمیه‌های زیادی برای کاروان ایران بگیرند. ما حتی در اردوها مربی بدنساز، روانشناس و دکتر تغذیه نداریم و من با هزینه شخصی مربی بدنساز دارم. باید از خانواده خوبم، مربی بدنساز، روانشناس تیم ملی و مسئولان فدراسیون تشکر کنم که کمکم کردند تا این سهمیه را بگیرم.