سام ستارزاده
روزنامه‌نگار ورزشی
ماجرای بی‌فرجام ورود داور ویدیویی به فوتبال ایران که اکنون عمرش از ۵ سال نیز عبور کرده، یکی از گویاترین روایات از عجز مدیران ورزشی کشورمان در ۴ دهه گذشته است. تکنولوژی‌ای که تا فصل جاری پایش به کشورهایی همچون عراق و تاجیکستان نیز باز شده، همچنان در ایران بیش از ابزاری برای ارسال وعده‌های ضدونقیض و توخالی نبوده‌است؛ به‌طوری که با هر تغییر در رئوس وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال، این بحث برای مدتی باز شده و ما را سرگرم می‌سازد.
در حالی که در ابتدای فصل، مسئولان پیشین فدراسیون با قاطعیت بیان می‌کردند که VAR نه‌تنها در فصل جاری، بلکه در فصل آینده نیز به فوتبال ما نخواهد رسید و فرایند واردات و نصب سخت‌افزارها و آموزش استفاده از آن به تیم‌های داوری ماه‌ها طول خواهدکشید، امروز، احسان اصولی که از فصول مشترک فدراسیون کنونی و پیشین است، از احتمال ورود VAR به فوتبال ایران در نیم‌فصل دوم خبر داد.
نکته عجیب صحبت‌های وی، سلب میزبانی از تیم‌هایی بود که ورزشگاه‌هایشان توانایی پشتیبانی از تجهیزات این سیستم را ندارند؛ در حالی که سال گذشته، باشگاه سپاهان بابت رونمایی از اتاق داور ویدیویی در ورزشگاه نقش جهان، با جریمه سازمان لیگ مواجه ‌شد. جدا از چنین تناقضی، واضح است که پیش‌نیازهای داور ویدیویی نظیر دوربین‌های فیلمبرداری به‌روز و چمن هموار حتی در تعدادی از ورزشگاه‌های لیگ برتری فراهم نیست. آیا ورزشگاه‌هایی که سال‌ها نتوانستند زیرساخت‌های حضور بانوان را فراهم سازند، در نیم‌فصل آماده پذیرایی از چنین فناوری پیشرفته‌ای خواهند شد؟
مواضع سختگیرانه اخیر فدراسیون مخاطبین فوتبال‌دوست خود را به‌یاد بیت شعر معروف «گر حکم شود که مست گیرند، در شهر هر آن چه هست گیرند» می‌اندازد. حقیقت جز این نیست که در ۵ سال اخیر، تلاشی هم اگر برای تجهیز جامعه داوری فوتبالمان به VAR انجام شده‌بود، چندان سازنده نبود. از همین رو، متأسفانه وعده‌های نیمه‌‌قاطعانه اخیر فدراسیون‌نشینان را نمی‌توان جدی گرفت و نمی‌توان به آن دل خوش کرد.