وصال روحانی
مازیار زارع در فصل جاری لیگ برتر فوتبال کشور فقط در مقام یک معترض دائمی ظاهر شده اما واقعیت تلخ این است که ملوان با هدایت وی به قعر جدول فرو رفته و خطر بازگشتی سریع به «لیگ یک » تهدیدش می‌کند. «قو » ی سپید و این روزهای غمگین انزلی صرفنظر از یک بازی عقب افتاده اش در 9 دیدار دیگر خود در لیگ بیست و دوم فقط یک بار طعم پیروزی را چشیده و در ازای آن دو تساوی و شش شکست را متحمل شده است. زدن فقط 6 گل در این تعداد مسابقه تمامی شهرت ملوانان را در ارائه بازی هایی تهاجمی و موثر به زیر سؤال برده و 12 مرتبه فرو ریختن دروازه این تیم حاکی از آن است که چیزی به نام قوام دفاعی هم در اردوی این تیم پر طرفدار بندر انزلی وجود خارجی ندارد. ملوان در این 9 مسابقه هر چیزی نشان داده الا آن تیمی که سالها در بالاترین دسته های لیگ ایران لرزه به تن حریفان می انداخت و خاطره سازی می کرد و حتی گاه بزرگترین تیم های تهران را در پایتخت شکست می داد و ناکامی های چندباره پرسپولیس مقابل این تیم شایسته گیلانی نمونه روشنی در این خصوص است.
حتی اگر به خاطرات محو شده سالهای دور استناد نکنیم ، نقش و نگار سالهای موخرتر و یاد آن چه ملوان با همین «هافبک وسط مربی شده » (زارع ) و به واقع با نسل سیروس قایقران و سپس پژمان نوری در دهه 1370 و آن گاه دهه 1380 شمسی و سالهای نخست دهه 1390 انجام می داد ، فقط اسباب حسرت می شود زیرا نه تنها تکرار کارهای ملوان در آن سالها از تیم فعلی این باشگاه بر نمی آید بلکه رسیدن به حدود و سطوحی که ملوان در دهه 1350 و بخشی از دهه 1360 داشت ، بیشتر به یک رویای دست نیافتنی نشان می‌دهد. عصری که در آن ملوان نه فقط جام حذفی را برد بلکه در لیگ موی دماغ صدرنشینان می‌شد و ورزشگاه مرکزی شهر انزلی تبدیل به دژی تسخیر ناپذیر برای تیم های میهمان شده بود.
تقویت ملوان به لحاظ پرسنل انسانی در تابستانی که سپری شد ، این تیم را فقط قدری قوی تر از فصل پیش کرد و به سطحی نرساند که برای ابقا در لیگ برتر تضمین های لازم را بدست بدهد اما کیفیت بازی ملوان در بعضی هفته ها و فرصت سوزی‌های آنان در تمامی مسابقات شان به گونه‌ای است که بنظر می آید زارع به هر دلیل موجه یا غیر موجه توفیق گرفتن بهترین نمایش ها و بالاترین بیلان کاری از آنها را نیافته است. ایمان صادقی ، مصطفی نائیج پور، محمود مطلق زاده ، سجاد بازیگر ، مهران احمدی، مهدی مومنی ، محسن انبساطی و همچنین میلاد جهانی و میلاد شعبانلو قطعاً ستاره نیستند اما خوب تر از آن هستند که نتایج ضعیف این فصل به نام آنها نوشته شود و مجموعه‌ای را شکل بدهند که بنظر برسد بجز اعتراض به داور و متن مسابقه و کارهای حریفان و البته نحوه ساماندهی و اجرای لیگ حرف دیگری برای گفتن و کار دیگری برای انجام دادن ندارند.