وصال روحانی
گفته می‌شود که تیم ملی فوتبال ایران روز 19 آبان و به واقع فقط چند روز قبل از سفرش به قطر واپسین دیدار تدارکاتی‌اش قبل از شروع جام جهانی بیست و دوم را مقابل نیکاراگوئه تجربه خواهد کرد اما باید پرسید این کشور واقع در امریکای مرکزی و حوزه دریای کارائیب در کجای جغرافیای فوتبال جهان و در کدامین مرز و مدار فنی قرار دارد و چه بهره‌ای را می‌تواند به ما برساند.
البته رسم است که تیم‌های حاضر در تورنمنت‌های بزرگ آخرین بازی‌های دوستانه‌شان را مخصوصاً در برابر تیم‌هایی ترتیب می‌دهند که ضعیف باشند تا بتوانند به پیروزی‌هایی قاطع و پر گل برسند و با روحیه خوب ناشی از آن بردها قدم به آوردگاه‌ها منجمله جام جهانی و جام ملت‌های قاره خویش بگذارند. شاید هم عده‌ای مدعی شوند که نیکاراگوئه چون از امریکای مرکزی می‌آید، ناگزیر شباهت‌های تاکتیکی غیر قابل اجتنابی با امریکا یکی از سه حریف ما در مرحله گروهی جام جهانی بیست و دوم دارد ولی این شباهت اگر هم وجود داشته باشد، اندک‌تر از آن است که به چشم بیاید و انتخاب حریفی را تأیید نمی‌کند که هیچ‌گاه در فوتبال به هیچ درجه و اندازه قابل قبولی نرسیده و مطرح نبوده و به دستاورد مهمی نایل نشده است.
در اخبار روزهای اخیر از تونس هم به‌عنوان دیگر حریف تدارکاتی ما در آستانه حضور در جام جهانی 2022 یاد شده است. این اخبار تصریح می‌دارند که دیدار احتمالی ایران – تونس 25 آبان ماه در دوحه قطر برگزار می‌شود و بنابراین اگر هم این حریف آفریقایی مثل الجزایر رقیب شهریورماه ما شباهتی با روش کار رقبای ایران در جام جهانی از خود بروز نمی‌دهد، لااقل با برگزاری این دیدار در دوحه بازیکنان ما را فزون‌تر در محیط برگزاری جام جهانی قرار می‌دهد و به تطابق بیشتری با این محل نایل می‌کند. حسن دیگر تونس این است که چون مثل ما در مرحله نهایی جام جهانی حاضر است، بسیار جدی و مصمم به میدان می‌آید و با اینکه ممکن است به برخی نفرات اصلی‌اش استراحت بدهد و به تعویض‌های زیادی در جریان بازی روی بیاورد، اما هر چه دارد رو خواهد کرد.
با این همه به نظر می‌رسد فدراسیون فوتبال همچون موارد قبلی در ترتیب دادن مسابقات دوستانه پر فایده که ما را در راه حضور در جام جهانی کم عیب‌تر و محکم‌تر سازد، یک بار دیگر انتخاب‌هایی غیر اصلح داشته و به تنها گزینه‌های موجود و هر تیم در دسترس که طبعاً کمترین بهره‌ها را به ما می‌رسانند، قناعت ورزیده است. یادمان باشد که سه بازی شهریور و مهر ماه با تیم‌های الجزایر، اروگوئه و سنگال هم مسابقاتی ایده‌آل برای تیم ما بخصوص با توجه به شبیه نبودن روش کار آنها با سه همگروهی ایران در جام جهانی نبود و اگرچه این ایراد زیر سر و صدای تبلیغاتی فدراسیون و برخی هیاهوهای رسانه‌ای پیرامون اهمیت پیروزی بر تیم پرستاره اروگوئه گم شد اما به واقع راهی که برای سنجش و تقویت یوزها طی شد، با گزینش آن سه حریف پر حرف و حدیث‌تر از گذشته جلوه کرد. امروز که صحبت از رویارویی با نیکاراگوئه و تونس در میان است، همان راه مغشوش‌تر و مبهم‌تر و نحوه عمل فدراسیون در راه حضور در مهم‌ترین آوردگاه فوتبال جهان، سؤال‌برانگیزتر از هر زمانی شده و در یک کلام و بدون تعارف کار خراب‌تر از گذشته شده است.