وصال روحانی

آنچه جواد نکونام در این روزها تجربه می‌کند، شرایطی کاملاً برزخی است. او پیشنهاد کارلوس کی‌روش را برای دستیاری این مرد پرتغالی در تیم ملی فوتبال ایران رد کرده اما چنان درگیر در این ماجرا شده که تیم باشگاهی‌اش (فولاد خوزستان) را به شروعی ضعیف و لرزان در لیگ بیست و دوم رهنمون کرده است.
شاید کسب 12 امتیاز در 10 هفته نخست این لیگ و نشستن در رده نهم جدول برای برخی تیم‌ها دستاورد بدی تلقی نشود اما با توش و توان و نفراتی که تیم اهوازی دارد، بیشتر یک ناکامی است تا یک آغاز توأم با لرزش‌های قابل فهم. یک بازی عقب افتاده فولاد که مقابل تیم ته جدولی ملوان است، شاید مایه امیدواری باشد و فتح آن قرمز و زردهای اهوازی را تا رده ششم جدول بالا خواهد کشید اما کسب فقط دو برد و اکتفا به شش تساوی و قطع شدن نوار بی‌شکستی این تیم در مصاف اخیر با نساجی قطعاً چیزی نیست که در این فصل از نکونام توقع آن می‌رفته است. نکونام دو فصل پیش فولاد را برای اولین بار در تاریخ حیاتش فاتح جام حذفی کشور کرد و سپس فصل گذشته به افتخار تصاحب سوپرجام کشور هم رساند اما در این فصل از اینگونه افتخارسازی‌ها به کلی دور نشان داده است. برخی می‌گویند پیشنهاد کمک مربیگری در تیم ملی و کار در معیت کی‌روش او را وسوسه و حواس‌اش را پرت کرده اما واقعیت امر این است که نکونام با زرنگی هر چه بیشتر از همان روز دریافت این پیشنهاد تصمیم گرفته بود که نه بگوید و در اهواز بماند. او سطح خود را بسیار بالاتر از دستیاری می‌داند و معتقد است دیر یا زود سرمربیگری یوزها را به وی خواهند داد و اگر مجبور شود برای رفتن مجدد کی‌روش تا پایان جام ملت‌های 2023 آسیا صبر کند، چنین خواهد کرد. او برای این مهم حاضر است حتی تا جام جهانی بعدی (2026) هم صبر پیشه کند. بنابراین چیزی که نکونام را فاقد کارایی گذشته کرده، نه رویای سرمربیگری تیم ملی و نه نداشتن مهره و نفر کافی در فولاد بلکه اختلال‌هایی است که در سبک و روش بازی‌های دلخواه و تاکتیک‌های انتخابی وی به وجود آمده است. تیم وی همچنان خوب دفاع می‌کند و به تبع آن کم گل می‌خورد اما چون حریفان با روش‌های کار نکونام آشنا شده‌اند و می‌دانند که او برای گلزنی به ضد حملات و ضربات ایستگاهی و کرنر دل بسته، راه انجام این کار را کم و بیش به روی او بسته‌اند و اکتفا به 7 گل زده در 9 بازی برگزار شده فولاد محصول همین آگاهی است. فولاد با داشتن حمله‌ورانی مثل علی قربانی، ساسان انصاری و یونس دلفی و یک هافبک تهاجمی پخته همانند اشکان دژاگه، هافبک‌های رو به جلو و کارسازی همچون احسان پهلوان، ایوب والی و آیاندا پاتوسی و «بال»‌های سابق پرسپولیس در دو سمت میدان (مهدی شیری در راست و سعید آقایی در چپ) حیف است که فقط به دفاع و ضد حمله بیندیشد و مجری چنین طرح‌های محدودی باشد. به نفع فولاد و شخص نکونام است که از این حصار خودساخته بیرون آیند و رو به جلو بازی کنند و تهاجمی‌تر باشند و از تمامی ظرفیت‌های بالای خویش برای گلزنی و پیروزی سود جویند وگرنه نکونام در ادعا و سودایی که برای سرمربیگری تیم ملی دارد، با عقبگرد و شکست تاکتیکی و توقف استراتژیک بزرگی مواجه شده و آرزو به دل خواهد ماند.