محمد قراگزلو
روزنامه نگار
فاجعه 2018 هنوز هضم‌ناپذیر و غیر قابل باور به نظر می‌رسد. می‌گویند تیم‌های قهرمان جام جهانی در دوره بعد همواره اسیر شگفتی می‌شوند. فرانسه 2002 را به خاطر دارید؟ یک ماه قبل از جام جهانی 2018 با تماشای فوتبال مدرن آلمان -اسپانیا یقین داشتم که این تیم مثل بیشتر ادوار جام جهانی حداقل تا نیمه نهایی بالا می‌رود اما نمی‌دانم درگیری درون اردویی حاصل از دیدار اوزیل و گوندوغان با اردوغان باعثش شد یا همین داستان بی‌انگیزگی ستاره‌ها که آن فاجعه را رقم زد.
بعد از کنار رفتن یواخیم لوو و آمدن هانسی فلیک خیلی‌ها به مانشافت امیدوار شدند. شروع فلیک هم عالی بود اما کم کم باگ‌هایی در تیم او پیدا شد که شاید ناشی از مشکلات و خلأهای تغییر نسل و کمبود بازیکنان قدرتمند و ستاره در خطوط مختلف باشد.
آلمان 2022 تیمی است که می‌تواند مدعی باشد و نباشد. اگر برزیل، فرانسه، اسپانیا یا آرژانتین خودشان نباشند یا قدرت نوظهوری فراتر از پدیده بالا نیاید، این آلمان مدعی است اما تیم فلیک هنوز چیزهای بزرگی برای مدعی شدن یا تبدیل شدن به مدعی درجه یک کم دارد. مشکل مهاجم نوک بعد از خداحافظی کلوزه بزرگترین کمبود مانشافت است و هرگز نمی‌توان با بازیکنانی مثل گنابری، ورنر یا سانه که هیچ کدام در فرم ایده‌آلی نیستند با قاطعیت از قهرمانی حرف زد. آلمان 2022 حتی مدافعان فوق‌العاه‌ای ندارد. تردیدهای فلیک در پیدا کردن بهترین مدافعان کناری یا زوجی مناسب برای رودیگر از زمان یوگی لوو تا الان کش آمده و فلیک همچنان درگیر آن است. این درگیری برای چیدمان ارنج خط میانی هم مصداق دارد و در عین حال بازیکنانی از جنس شواینی که هم ستاره باشند و هم فرمانده در این تیم کم پیدا می‌شود. شاید یاشوا کیمیش تنها بازیکن از آن جنس در تیم فعلی باشد که اگر در تمام خطوط تکثیر می‌شد، شانس قهرمانی بالا می‌رفت اما....
مهم‌ترین چالش آلمان در مرحله گروهی مواجهه با اسپانیای انریکه است و البته انگیزه انتقام آن باخت 6 گله در آخرین ماه‌های یوگی لوو وگرنه بعید است ژاپن و کاستاریکا لقمه دندان‌گیری باشند. آلمان برای صعود از گروه مشکل خاصی ندارد اما رؤیای قهرمانی پنجم و رسیدن به رکورد برزیل دست نیافتنی به نظر می‌رسد.