هومن جعفری
روزنامه‌نگار ورزشی
اولش فکر می‌کردم فقط منم که این‌طور فکر می‌کنم اما انگار بقیه هم نظر مشابهی دارند. اینکه استقلال، عمده نیمه اول‌هایش را حرام می‌کند و هدر می‌دهد. ظرفیت زمانی نیمه اول، بیهوده دور ریخته می‌شود تا مربی بین دو نیمه کلید اصلی را بزند و تیم روشن شود. استقلال ساپینتو انگار چهل و پنج دقیقه خاکبازی می‌کند و نیمه دوم را اختصاص می‌دهد به بازی فوتبال و آن هم نه همه دقایقش را. تنها بخش‌هایی از نیمه دوم اختصاص داده  می‌شوند به حمله همه جانبه که عمدتاً به نتیجه می‌رسند.
ساپینتو، کارش را بلد است. شکی نیست که انتخاب خوبی بوده و توانسته سبک بازی تدافعی فصل قبل را خنثی کند و روی آن، یک تاکتیک تهاجمی ایجاد کند اما استقلال هنوز یک ایراد بزرگ دارد. آنها موقعیت گل زیاد دارند اما گل کم می‌زنند. شاید اگر رودی ژستد در این تیم مانده بود، تعداد گل‌های زده‌اش از مهاجمین جدید این تیم بیشتر می‌شد! بد اقبالی او بود که به فصل تدافعی استقلال خورد و لذت بازی در این تیم را از دست داد.
فرهاد مجیدی فصل قبل در استقلال کار بزرگی کرد. تیمش را ساخت، یک سیستم مناسب برای قهرمانی در لیگ ایران درست کرد و با آن رکوردها را درو نمود. ساپینتو هنوز تیمش را نشناخته و سیستم مناسب و ترکیب درستی برای تیمش انتخاب نکرده و این بزرگترین ضعف اوست. او یامگای زهردار را از خط حمله کنار زده تا حردانی را نیمکت‌نشین کند. یکی، دو تا از تصمیمات اینچنینی ساپینتو بدجوری روی اعصاب تماشاگران می‌رود.
بعضی‌ها که خوبند نیمکت‌نشین و بعضی‌ها که روی اعصابند در ترکیب اصلی هستند. ساپینتو مقابل دفاع همه‌جانبه اراکی‌ها، جا داشت از تعویض‌هایش هوشمندانه‌تر استفاده می‌کرد. دو تعویض در دقیقه 90 چه سودی دارد؟