روز ملی پارالمپیک در ایران یک میهمان ویژه داشت؛ ماجد راشد ورزشکار دوومیدانی‌کار اماراتی و همدوره جوکار در پارالمپیک سیدنی که حالا به‌عنوان رئیس پارالمپیک آسیا فعالیت می‌کند. عضو هیأت اجرایی IPC در سفر به ایران از چند مجموعه بازدید داشت که یکی از این مجموعه‌ها موزه ورزش بود. روبه‌رو شدن با تصویر جوکار در موزه ورزش باعث شد تا او به تمجید از این قهرمان پارالمپیکی ایران بپردازد. جوکار دارنده 7 مدال پارالمپیک است و یکی از افتخارآفرینان ورزش ایران اما حالا جوکار ایران کجا، راشد امارات کجا. جوکار رئیس هیأت ورزش جانبازان و معلولان دزفول است و راشد رئیس پارالمپیک آسیا.
محسن وظیفه
روزنامه‌نگار
آقای جوکار مدتی از شما خبری نبود تا اینکه ماجد راشد به ایران آمد و نام شما بر سر زبان‌ها افتاد.
مدت زیادی است که به‌دلیل تصمیم اشتباه کمیته بین‌المللی پارالمپیک از مسابقات حرفه‌ای کناره‌گیری کردم. الان هم که در هیأت جانبازان و معلولان دزفول در خدمت ورزشکاران هستم.
چرا اشتباه بزرگ کمیته بین‌المللی پارالمپیک؟
کلاس‌بندی ورزشکاران در پارالمپیک به این شکل است که افراد دارای معلولیت قطع نخاعی از کلاس F51 شروع می‌شود و تا F57 ادامه دارد. من هم در کلاس F53 مسابقه می‌دادم که بعدها این کلاس از سوی کمیته بین‌المللی پارالمپیک در مقطعی ادغام و بعد هم جمع شد. به همین دلیل برخی از ورزشکاران مثل من مجبور شدیم مسابقات را کنار بگذاریم. الان از 51 تا 57 فقط در هر کدام یک رشته برگزار می‌شود و در F53 الان فقط مسابقات پرتاب وزنه برگزار می‌شود.
چرا این تصمیم اتخاذ شد؟
می‌خواستند مسابقات را جمع و جور کنند ولی کار اشتباهی بود چرا که پارالمپیک شرایطی را فراهم می‌کند که همه بتوانند با هر تخصصی وارد مسابقات شوند و از گوشه خانه خارج شوند ولی با این تصمیم خیلی‌ها از مسابقات حرفه‌ای بیرون رفتند، چه برسد به اینکه فرد جدیدی اضافه شود.
ولی ظاهراً شما ارتباطات خوبی را با ماجد راشد که رئیس پارالمپیک آسیا و عضو هیأت اجرایی IPC است، دارید.
راشد از دوستان قدیمی من است که در بیرمنگام 1998 هم‌کلاس بودیم و رقیبم بود که خوشبختانه الان هم به نیکی از من یاد کرده است.
فرصت خوبی بود، کاش شما را دعوت می‌کردند تا هم با راشد دیدار داشته باشید و هم برای حل این مشکل رایزنی کنید.
بله فرصت خوبی بود و شاید هم اگر دعوت می‌کردند تأثیر‌گذار می‌شد اما خب این کار را نکردند ولی حالا گفتند که خود مسئولان کمیته ملی پارالمپیک این موضوع را پیگیری می‌کنند.
به اندازه شما مدال کسب کرده است؟
در سطح جهانی و پارالمپیک مدال طلا ندارد. تا جایی که می‌دانم برنز المپیک سیدنی را گرفت.
اما شما با 7 مدال پارالمپیک الان رئیس هیأت هستید و او با برنز المپیک رئیس شورای المپیک آسیا!
موضوع مهمی است. این تفاوت نگاه را در ورزش نشان می‌دهد. حتماً راشد حمایت مسئولان ورزش و دولت امارات را داشته است. باید مسئولان ورزش در ایران هم از قهرمانان حمایت کنند. الان نورافشان با 7 مدال پارالمپیک و محمد میرزایی با 4 طلای پارالمپیک پیاپی را داریم اما فعلاً کسی از آنها خبر ندارد که کجا هستند.
خب چرا این اتفاقات رخ می‌دهد؟
چون برنامه‌ریزی و حمایت نیست. البته مشکلاتی هم ما ورزشکاران داریم که معمولاً در زبان تسلط نداریم و نمی‌شود کسی برای کرسی برود اما زبان بلد نباشد اما همین هم اگر حمایت و برنامه‌ریزی باشد، قابل رفع است.
تا به حال به این فکر نکرده‌ای؟
هیچ وقت نمی‌توانم به این موضوع فکر کنم. چون وقتی این همه ورزشکار بزرگ داشتیم که هیچ وقت نتوانستند در این زمینه رشد کنند، امثال من هم انگیزه خود را از دست می‌دهند. همین الان در داخل هم نمی‌توانیم کرسی بگیریم. مدتی است که مسئولیت هیأت ورزش جانبازان و معلولان دزفول را به من داده‌اند اما با دست خالی می‌خواهند اداره کنم.
چرا با دست خالی؟
کلاً یک سالن در اختیار ما بود که آن را هم از ما گرفتند و باعث شد تا بسیاری از رشته‌ها تعطیل شود. سه سال است در حال دوندگی هستیم تا این سالن را پس بگیریم. آن هم قانونی و با مصوبه شورای عالی انقلاب فرهنگی اما تلاش ما به جایی نرسیده است.
پس ماجد راشد با حمایت دولت و مسئولان ورزش امارات توانسته جایگاه را بگیرد؟
صددرصد. البته عرض کردم کمی هم خود ورزشکاران کم‌کاری می‌کنند و زبان یاد نمی‌گیرند اما اگر دولت حمایت کند و مسئولان ورزش هم برنامه داشته باشند حتماً به مرور ورزشکاران این توانایی را در خودشان می‌بینند که به‌دنبال کرسی بین‌المللی باشند اما این حرف‌ها که می‌زنم کمی رؤیایی است، چرا که واقعاً در داخل مشکل داریم. دیگر قهرمانی هم نمانده و تقریباً آخرین نسل ما بودیم؛ 42 مدال بین‌المللی دارم، پرچمدار پارالمپیک لندن بودم و حتی ریو را هم می‌توانستم شرکت کنم و هنوز رکورددار پرتاب نیزه پارالمپیک هستم ولی کو حمایت؟ هنوز داریم از تبعیض گلایه می‌کنیم اما کسی توجه نمی‌کند، چه برسد به اینکه بخواهیم به کرسی‌های بین‌المللی فکر کنیم.
چه تبعیضی؟
ببینید صندوق حمایت از قهرمانان نام مشخصی دارد و موظف است از قهرمانان المپیکی و پارالمپیکی حمایت کند اما این صندوق برای مدال‌آوران بازی‌های آسیایی جیره در نظر می‌گیرد ولی به قهرمانان پاراآسیایی هیچ توجهی ندارد. به این شکل بسیاری از قهرمانان پاراآسیایی دلسرد می‌شوند و دیگر نمی‌توان کسی را از گوشه خانه جدا کرد و به سمت ورزش کشاند.
برای طلایی‌های پارالمپیک چطور تصمیم می‌گیرند؟
طلای پارالمپیک به اندازه نقره المپیک محاسبه می‌شود.