وصال روحانی
درک این نکته که چرا کنفدراسیون فوتبال آسیا (AFC) میزبانی جام ملت‌های این قاره در سال‌های 2023 و 2027 را به ایران نداده، آن قدرها هم سخت نیست. این سازمان قاره‌ای در بررسی‌های نهایی‌اش در خصوص کاندیداهای برگزاری جام ملت‌های 2023 این امتیاز را به قطر ارزانی داشت و تصریح کرد که پس از حذف چند کشور متقاضی میزبانی جام ملت‌های 2027، فقط عربستان و هند از غربال عبور کرده و به‌عنوان نامزدهای نهایی این مهم گزینش شده‌اند و در سال 2023 یکی از این دو کشور به‌عنوان برگزارکننده جام 2027 معرفی خواهد شد.
اما چرا ایران در کسب میزبانی دوره 2023 جام ملت‌ها ناکام مانده و به چه سبب از برگزاری دوره 2027 این رقابت‌ها هم قطع امید کرده و انصراف داده است؟
1- آیا ایران به لحاظ سخت‌افزاری و داشتن استادیوم‌های استاندارد به حد کفایت شرایط مقبولی دارد. وقتی استانداردترین، بزرگترین و معروف‌ترین ورزشگاه ملی ما (زمین فوتبال اصلی استادیوم آزادی تهران) هم 50 سال پس از تأسیس دچار گسست در ساختار خود و شکستگی بخشی از سکوها است و قسمتی از تأسیسات آن بوی پوسیدگی گرفته و با‌ وجود انکار مسئولان خطر فرو ریختن بخش‌هایی از آن در صورت انباشت جمعیت و حتی در شرایط عادی وجود دارد، چطور می‌توان از AFC خواست که ما را به لحاظ سخت‌افزاری «دارای شرایط لازم» تلقی کند؟
2- آیا در بخش ارتباط‌ها و مراسلات و داشتن جاده‌های زمینی سهل‌العبور و پروازهای هواپیمایی پرشمار بین 6 شهر میزبان و امکانات لازم برای اسکان چهار تیم از قاره کهن در هر یک از این شهرها کمبود نداریم و قادریم نقل و انتقال‌های ضروری را برای آنان در کوتاه‌ترین زمان مدیریت و اجرایی کنیم؟ آیا به جز استادیوم‌های استاندارد در هر یک از این 6 شهر (تصور کنید؛ تهران، مشهد، شیراز، اهواز، تبریز و اصفهان) زمین‌های تمرینی با چمن مناسب که مورد تأیید تیم‌های خارجی قرار گیرد، وجود دارد و آیا مقام‌های اجرایی ما می‌توانند آنها را طوری اسکان و در هتل‌های مجهز قرار بدهند که رفت و آمدهای مکرر آنها در سطح شهر و حضورشان در محل‌های تمرین در کوتاه‌ترین زمان و به مناسب‌ترین شکل صورت بگیرد و به موقع در استادیوم محل برگزاری مسابقات خود نیز حاضر شوند؟
3 - برای میزبانی درست و شایسته از شخصیت‌های درجه اول آسیایی و جهانی که حضورشان در محل برگزاری جام‌های پر اهمیتی از این دست الزامی است، کدام تدارک و کدامین تمهیدات را فراهم می‌آوریم؟ شاید تصور شود که اسکان 10 یا 20 مقام جهانی و معروف و صاحب اعتبار در محل‌ها و هتل‌های مناسب و پذیرایی شایسته از آنها در روزهای کم شماری که میهمان ما خواهند بود، کار چندان شاقی نخواهد بود ولی اینکه طی این مدت چه چیزهایی را می‌خواهیم پیش روی آنها بگذاریم و چه موارد سطح بالایی را برای عرضه به آنان داریم، محل مناقشه و موجب تردید وسیع است و دست‌هایمان در این خصوص واقعاً خالی نشان می‌دهد. میهمانان ما چه نامداران و چه توریست‌های عادی، ‌می‌خواهند یک میزبانی شایسته و قوی را از جانب ما شاهد باشند. با رجوع به مباحث قبلی و دو آیتمی که پیش‌تر آوردیم، آیا می‌توانیم چنان میزبانی‌ای را تدارک ببینیم و به اجرا بگذاریم؟