وصال روحانی
روزنامه نگار
طبق یک رسم تقریباً دو دهه‌ای ابتدا سازمان تربیت بدنی و سپس وزارت ورزش تصمیم گرفتند که روزهای 26 مهر تا 3 آبان هر سال را هفته تربیت بدنی و ورزش بیانگارند و برای هر یک از این روزها نامی را انتخاب کنند و فعالیت‌هایی به فراخور همان نام و شعار را برای آن روز تنظیم و اجرایی کنند. طبق این رسم مقام‌های ارشد ورزشی در هر یک از این روزها در محل خاصی گرد هم آمده و پیرامون مسائل مرتبط با نام و ویژگی‌های آن روز سخنرانی می‌کردند و راه‌های رسیدن به بیلان‌هایی بالاتر در آن زمینه و حوزه خاص را شرح می‌دادند. گاهی میهمانان ارشد غیر ورزشی و مسئولان شهرداری‌ها و یا معاونان وزارتخانه‌های تقریباً مرتبط با ورزش هم در محل حاضر شده و با مسئولان ورزشی و مردم حاضر در مراسم هم‌آوا می‌شدند. زمانه‌ای که بزرگسالان از کار شدید روزانه چنان خسته‌اند که نای تکان خوردن را هم ندارند و کودکان آن قدر درگیر با تبلت‌ها شده‌اند که حتی بازیگوشی‌ها را که خصلت اولیه و نیاز مبرم سنی آنها است به فراموشی سپرده‌اند و همه چیز را در موبایل‌های پر امکانات خود جست‌و‌جو می‌کنند.
با‌وجود موکد و مقدم شمرده شدن انواع ورزش‌ها و مؤثر تلقی شدن رویکرد به هر شکل و نمادی از تربیت بدنی، در اهداف اولیه تعیین هفته ورزش این نکته ملموس و این توصیه هویدا بود که ابتدا و مقدم‌تر از هر موضوعی ورزش همگانی است و این رده از ورزش باید در مرکز توجه قرار گیرد و اگر بسط آن تنها دستاورد هفته تربیت بدنی هم باشد، باید آن را گرامی شمرد. با این حال در تمامی این سالهای طولانی که ناظر برگزاری هفته‌ای با این نام و تبعات آن بوده‌ایم، نه فقط ورزش همگانی بلکه ورزش قهرمانی و حرفه‌ای هم بابت نامگذاری یک هفته به اسم ورزش به پروازی ویژه و بلندتر از گذشته در نیامده‌اند. ورزش همگانی هنوز هم به برگزاری «دو»های نیمه استقامت و دوچرخه‌سواری در روزهای جمعه منحصر می‌شود و اگر در هر روز تعطیل عده کثیرتری در این مسابقات شرکت جویند، حمل بر پیشرفت و عمومیت یافتن بیشتر ورزش در میان اقشار مردم خواهد شد. ورزش قهرمانی هم اگر رشدی در این 20 سال داشته (که البته داشته) به سبب بالا رفتن انگیزه‌های مالی و جذابیت‌هایی چون کسب شهرت و رسیدن به درجات بالاتر اجتماعی بوده است و نه به سبب تأثیر شعارها و تبلیغات و اقدامات صورت گرفته در هفته ورزش. با همت وزارت ورزش و وزارت آموزش و پرورش البته طی همین مدت چندین و چند مدرسه ورزش در سطح کشور راه‌اندازی شده و پذیرای نخبگان خردسال گشته‌اند که اگر آموزش‌های درست ببینند، به ستاره‌های جدید ورزش کشور در رشته‌های تخصصی خود تبدیل می‌شوند. با وجود این زنگ ورزش در اکثر مدارس کشور همچنان زنگ تفریح و حتی زنگ تعطیل به شمار می‌آید و از بچه‌ها چیزی به جز بازیگوشی و رفع ملال ذهنی که برخاسته از پرداختن به دروس جدی‌تر در سایر ساعات روز است در این زنگ خاص مشاهده نمی‌شود. «هفته‌های ورزش» در پی هم آمده و رفته‌اند و به جای اثر‌گذاری‌های وسیع و مثبت بر ساز و کارهای اجرایی و نمایش ورزشکاران در میدان‌های کوچک و بزرگ، فقط یک رفع تکلیف نشان داده و به مثابه پر کردن تقویم بوده‌اند. نرسیدن به این اهداف و ادامه غیبت عنصر ورزش همگانی در زندگی‌های روز‌مره حاکی از آن است که اهداف هفته تربیت بدنی هرگز محقق نشده و بعید است که مراسم امسال هم که قرار بود از دیروز (سه‌شنبه 26 مهر) شروع شود، اوصاف و نتایجی متفاوت با گذشته داشته باشد و منشأ خیر با ابعادی وسیع گردد و آغاز کننده یک تحول بزرگ و تازه باشد.