هومن جعفری
روزنامه‌نگار ورزشی

محمد ربیعی، در طول سال‌های اخیر، پله پله موفقیت خودش را ساخت و خودش را به فوتبال ایران اثبات کرد. بدون آنکه اسم و رسمی داشته باشد، بدون آنکه از این مربی‌های یک شبه نامدار باشد و تیم دستش بگیرد و خراب کند، بدون آنکه وصل باشد به آخور دلال‌های کاسب کار و حیثیت خودش را با درصد و پول تاخت بزند، به آرامی مسیری را طی کرد که جز تحسین نمی‌شود چیزی برایش نوشت. شخصیت آرام و منطقی او در کنار شیوه فنی و قابل دفاع تیمش، نیاز به تحسین ندارد چه او دیگر غریبه‌ای نیست که بین آدم‌های نام آشنا وارد شده باشد و اسم و رسمش را دیگران ندانند! او یک مربی اسم و رسم‌دار است که می‌تواند و لیاقتش را دارد که تیم‌هایی بزرگتر از مس رفسنجان را هم هدایت کند. مس او، هرچند نخستین شکست خود در فصل اخیر را مقابل پرسپولیس تجربه کرد اما در قامت یک تیم بازنده ظاهر نشد. اشتباه فردی یک مدافع و تقدیم پنالتی به حریف سبب شد تا نخستین باخت مس در جدول ثبت شود. آینده مس رفسنجان با محمد ربیعی درخشان و امیدوار کننده است. درست مانند آینده خود ربیعی. او لیاقت نشستن روی نیمکت‌های بزرگتر را هم دارد.