مرتضی رضایی
روزنامه نگار

الهام حسینی را از نزدیک می‌شناسم؛ سال‌هاست. هر بار که با هم حرف می‌زدیم می‌گفت آرزوهای بزرگی دارد. همیشه سعی کرده در چهارچوب حرکت کند، بدون حاشیه باشد و برای همه زحمت‌هایی که کشیده احترام قائل باشد.
او سال‌هاست که دارد با خیلی از مشکلات می‌جنگد، نه تیم رسانه‌ای دارد که (مثل خیلی از دختران ورزشکار) به خاطر مقامی که نیاورده! و فقط چون خوب ژست می‌گیرد در صدر اخبار باشد و نه لاک سه‌رنگ می‌زند و در شبکه‌های مجازی منتشر می‌کند تا با هزار و یک ترفند در رسانه‌های مختلف ترند شود. او خود خودش است، بدن هیچ فیگور و رتوشی.
فقط کافی است فیلمی که یکی – دو سال قبل از خودش در حیاط منزل‌شان در لرستان منتشر کرده بود را ببینید. همه چیز دست‌تان می‌آید. عکس‌های امروزش که سه طلا کسب کرد را هم همین طور. یک بغض خاصی در چهره‌اش دیده می‌شد که تبدیل به فریاد شد. فریاد‌هایی که سال‌ها آنها را فرو خورده بود.
او الهام حسینی است که حالا تاریخ هم به احترامش خواهد ایستاد. نام او محال است از تاریخ این سرزمین محو شود و سال‌ها سال بعد شاید رکوردش شکسته شود و شاید دختر دیگری از ایران‌زمین موفق به کسب مدال طلا شود اما او اولین نفر است و مثل خیلی دیگر از دختران و زنان ایران نامش تا همیشه جاویدان خواهد ماند؛ سیده‌الهام حسینی.