برای هر فوتبالدوست انگلیسی، نزدیک‌ شدن و نرسیدن در جمله معروف It's coming home خلاصه می‌شود. نشان قهرمانی جام‌جهانی ۱۹۶۶ انگلیس، از ۴ سال پیش از تولد گرت‌ ساوت‌گیت در ویترین افتخارات سه‌شیرها تنهاست‌.  نسل کنونی انگلیس یکی از امیدوار کننده‌ترین نسل‌ها در دوران ۵۶ ساله حسرت سه‌شیرهاست. انگلیس ساوت‌گیت سه سال قبل و در روسیه، در دو قدمی فتح جام‌جهانی لغزید و پارسال نیز تنها یک ضربه پنالتی با فتح یورو در لندن فاصله ‌داشت اما انگلیسی که روانه قطر خواهد شد، تیمی به ‌مراتب پرستاره‌تر و دلگرم‌کننده‌تر خواهد بود.

افزایش خیره‌کننده سرمایه‌گذاری در لیگ جزیره، بستر بسیار مناسبی برای رشد و پرورش استعدادهای فوتبال انگلیس ایجاد کرده که در سال‌های گذشته، بازیکنان بسیاری از آن نهایت بهره را برده‌اند. آنچه فوتبال ملی انگلیس را به آینده امیدوار می‌سازد این است که در ۴ سال گذشته، ۶ غول بزرگ لیگ برتر سهم بزرگی در رشد استعدادهای جوان این کشور ایفا کرده‌اند. در منچسترسیتی، فیل فودن زیر نظر پپ گواردیولا به یک بازیساز خبره بدل‌ گشت‌. یورگن کلوپ از ترنت الکساندر آرنولد یک دفاع راست تمام‌ عیار ساخت‌. فرانک لمپارد و توماس توخل، میسون مونت را به قلب تپنده چلسی در میانه میدان بدل‌ ساختند. میکل آرتتا نیز بوکایو ساکا، الماس سیاه آرسنال را به ‌زیبایی تراشیده‌ است. به لیست بلند بالای این قهرمانان کوچک، جود بلینگهام که محصول باشگاه بیرمنگام بوده و دکلان رایس که در وستهم می‌درخشید را هم می‌توان اضافه‌ کرد. سیل ستاره‌هایی که به ‌واسطه قرار گرفتن در فضای پر فشار لیگ جزیره در همین سنین پایین کوله‌بار ارزشمندی از تجربه را به دوش می‌کشند، موجب‌ شده تا غیر از کیران تریپیر و جردن هندرسون، هیچ بازیکنی با بیش از ۳۰ سال سن نتواند جایگاه خود را در لیست ساوت‌گیت حفظ‌ کند. این رؤیا حال از هر زمانی باورپذیرتر شده ‌است؛ شاید همان بازیکنانی که با از دست دادن پنالتی‌های‌شان در ومبلی مورد شماتت قرار گرفتند، در قطر تاریخ فوتبال انگلیس را از نو بنویسند.