هومن جعفری
روزنامه‌نگار ورزشی
سؤال اینجاست که کی روش و اسکوچیچ چه فرقی با هم دارند اگر قرار نباشد که تیم ملی، زمان کافی، اردوهای مناسب و حریفان تدارکاتی قدرتمند داشته باشد؟ پاسخ این سؤال این است که کارلوس کی‌روش سه فاکتور دارد که اسکوچیچ نداشت. اولی تجربه حضور در میادین بزرگ، اسکوچیچ هیچ وقت چنین میدانی را تجربه نکرد. کی‌روش دست‌کم دو بار با ایران به جام جهانی رفت. این غیر از تجارب سنگینش در منچستر و رئال بود که خودشان دانشگاهی به حساب می‌آیند. برند کی‌روش در قطر بسیار برای ما کار راه‌اندازتر از برند اسکوچیچ خواهد بود. عامل دوم، اقتدار است. کی‌روش بلد است در تیم ملی اقتدار و نظم را حاکم کند. اسکوچیچ نتوانست یا نخواست یا نمی‌توانست! فرقی ندارد. کی‌روش می‌تواند بهترین‌ها را به جام جهانی نبرد و آب از آب تکان نخورد. دراگان نمی‌توانست چنین کند. اما سومین عامل، بحث جنگ روانی است. کی‌روش استاد جنگ روانی، دشمن‌تراشی، انگیزه دادن به بازیکنان خودی و عصبانی کردن تیم حریف است! او می‌تواند مقابل رقبای سرسخت ما، کمی شانس و اقبال داشته باشد تا لب خط، دعوایی راه بیندازد و جریان بازی را منحرف کند. او می‌داند چطور لب خط یک بحران درست کند. داور را تحت فشار قرار دهد و یا با بازیکن و مربی حریف مستقیماً صحبت کند و آتش احساسات و خشم آنها را برانگیزد. این اندازه را بلد است. در سطح خوبی هم بلد است و صد البته اینکه برند کی‌روش را همراه دارد. منظور؟ یعنی کی‌روش می‌تواند لب خط کاری را بکند که اگر اسکوچیچ انجام بدهد کارت قرمز را می‌گیرد، اما برای او فقط یک تذکر را در پی داشته باشد.
هدف اصلی از آوردن کی‌روش، جنگ روانی است. تنها شانسی که در قطر 2022 داریم!