وصال روحانی
خبرنگار
برای تخمین‌زنی دقیق آن چه کشتی آزاد ایران در پیکارهای تازه پایان یافته قهرمانی جهان 2022 در بلگراد پایتخت صربستان انجام داد، باید به نکات متفاوتی بذل توجه کرد.
تیم ایران در 7 وزن از 10 وزن این پیکارها روی سکوی افتخار ایستاد که بیلان بسیار خوبی است. این امر با صید دو مدال طلا، 3 نقره و دو برنز به‌دست آمد. فقط تیم امریکا با ایستادن روی سکوی افتخار 8 وزن و بواقع کسب 8 مدال در این زمینه خاص موفق‌تر از ما عمل کرد. در رده‌بندی تیمی امریکا با 48 امتیاز بیشتر از ما حائز رتبه نخست و قهرمان جهان شد و ایران هم در کسب مقام دومی برتری عظیمی بر تیم‌های سوم به بعد به لحاظ امتیازی داشت. درست است که در چهار فینال رو در رو بین ما و امریکایی‌ها هر یک به دو برد رسیدیم اما واقعیت امر این است که دو پیروزی امریکا به سبب به‌دست آمدن در دیدارهایی مهمتر و پر سر و صداتر توجه بیشتری را برانگیخت. پیروزی جوردن باروز کهنه‌کار مقابل نخودی جوان در فینال 79 کیلو و توفیق قاطعانه دیوید تیلور در برابر حسن یزدانی در دیدار نهایی 86 کیلو به گونه‌ای بود که دو برد ما در فینال اوزان 55 و 92 کیلو مقابل امریکایی‌ها قدری از خیره کنندگی خود را از دست دادند و ارزش آنها به اندازه کافی در رسانه‌ها توصیف نشد. این در حالی بود که پیروزی رحمان عموزاد در برابر حریف امریکایی‌اش بسیار دلاورانه و سرشار از ماجراجویی‌های متهورانه نماینده جوان کشتی ما بود و کامران قاسمپور هم برای کسب دومین طلای متوالی جهانی‌اش در وزن 92 کیلو جی‌دن‌ کاکس غول سیاهپوست امریکایی را که در سال‌های گذشته چند بار علیرضا کریمی نامدار را ناکام کرده و حتی به تغییر دادن وزنش و کوچ به یک دسته پایین‌تر وا داشته بود، با نهایت شجاعت و هوشیاری فنی و سرزندگی فیزیکی مقهور کرد.
پیش از شروع پیکارهای جهانی امسال بلگراد به غلط تصور و گفته می‌شد که چون تیم روسیه به سبب تهاجم نظامی ارتش این کشور به اوکراین از این آوردگاه ورزشی کنار گذاشته شده، شرایط به سود ما شده و بهترین فرصت فراهم است تا یک بار دیگر مقام قهرمانی تیمی جهان را در کشتی آزاد به‌دست بیاوریم. واقعیت امر البته چیزی به‌جز این بود زیرا اگر روس‌ها اجازه شرکت داشتند و با ستاره‌های خلل‌ناپذیر خود مانند سعدالله‌اف و سیدارکوف پای به بلگراد می‌گذاشتند، قطعاً در چندین و چند وزن مانع جولان امریکایی‌ها می‌شدند و مدال‌های مهمی را از چنگ آنها بیرون می‌کشیدند. در آن صورت به جای این که یک رقابت صرفاً دوطرفه و دو تیمی بین امریکا و ایران را برای نیل به رتبه اول تیمی ناظر باشیم، رقابتی سه‌جانبه و بسیار نزدیک بین این دو تیم و روسیه شکل می‌گرفت که برنده آن می‌توانست هر یک از این سه تیم باشد و به سبب فاصله‌های اندک بین آنها هر اتفاقی منجمله قهرمانی تیمی ما بسیار متصورتر از شرایطی بود که در بلگراد شاهد آن بودیم. با این که رسیدن ایران به 7 مدال کاری ستودنی بود و به لحاظ «فن و بند» کشتی هم مثل همیشه از امریکایی‌ها بالاتر نشان دادیم، اما جنگ امتیازی و صدر رده‌بندی تیمی را با اختلافی تقریباً 50 امتیازی به کایل اسنایدر کهنه‌کار و یاران او واگذار کردیم و این وجه از قضیه قطعاً یک پیروزی تلقی نمی‌شود.