سعید زاهدیان
روزنامه نگار
بهترین حرف‌ها درباره محمد بنا را ابراهیم مهربان دبیر فدراسیون زد؛ حرفهای او جامع و کامل و هرآنچه لازم بود، در این گفت‌وگوی کوتاه بیان شد. مهربان در واکنش به استعفای بنا گفت: «این خبر از سوی فدراسیون کشتی تأیید نمی‌شود. آقای بنا باید بیاید و مدتی کنار خانواده استراحت کند. بعد از مسابقات آقای دبیر و سوریان تشریف بیاورند و جلسه بگذاریم و صحبت کنیم تا یکسری مسائل مورد بررسی قرار بگیرد اما...»
مهمترین بخش صحبت‌های مهربان از اینجا به بعد بود؛ جایی که به همه ما یادآوری کرد ناسپاس نباشیم و گذشته را فراموش نکنیم: «مهمتر از هر چیز شأن آقای بنا است که باید رعایت شود. آقای بنا مربی بسیار بزرگی‌است. یادمان نرود آقای بنا کسی است که کشتی فرنگی را در ایران متحول کرد. یادمان نرود که بنا همان کسی است که لقب مربی قرن را گرفت. محمد بنا کسی است که با نتایج کشتی در المپیک دل یک ملت را شاد کرد. پس اگر انتقادی صورت می‌گیرد، نباید از دایره انصاف خارج باشد.»
محمد بنا بیش از تمام اینهایی که دبیر فدراسیون گفته، بوده و هست؛ موفقیت او و صلاحیتش برای هدایت تیم‌ملی کشتی فرنگی بر کسی پوشیده نیست و دیگر مربیان فرنگی- با تمام احترامی که برای‌شان قائل هستیم- فاصله‌ای عمیق با محمد بنا دارند و انتخاب جانشین برای او از داخل ایران سخت است. اما با تمام اینها، محمد بنا یک ایراد بزرگ دارد. حرفهای رفتار نمی‌کند. هر از گاهی خبری مبنی بر استعفا و خداحافظی او در رسانه‌ها منتشر می‌شود. بعد از المپیک رویو، به غلط سطح انتظارات ما از فرنگی کسب طلا شبیه المپیک لندن بود. وقتی سطح انتظارات درست تعریف نمی‌شود، با اینکه در فرنگی المپیک به مدال می‌رسد اما سرمربی‌اش احساس ناکامی می‌کند. وقتی برای سرمربی جایگاه‌ها درست تعیین نمی‌شود، سرمربی احساس می‌کند باید همه چیز و همه کار براساس نظر او جلو برود و با این نگرش، مدام بر سر انتخابی با رسول خادم و فدراسیونش درگیر بود و مدام شاهد قهر و آشتی، استعفا و ابقا بودیم.
بنا با تمام ویژگی‌های منحصر به فردش، هرگاه زیر فشار و انتقاد قرار می‌گیرد، آسان‌ترین راه را انتخاب می‌کند. بی‌آنکه توضیحی درباره علل استعفا و نتایجش بدهد، از شاگردانش خداحافظی می‌کند و به غار تنهایی می‌رود. او سال گذشته در مسابقات قهرمانی جهان در نروژ نتایج درخشانی گرفت. امسال در صربستان هم نتایج او بد نیست و 2 نقره و یک برنز از رشته‌ای که تا پیش از بنا رنگ نقره و طلا را ندیده بود، کارنامه ضعیفی نیست اما انتظار از بنا زیاد است. بالا بودن انتظارات، نتیجه کارهای درخشان و نتایج فوق‌العاده گذشته است که خود بنا پایه‌گذارش بود.
حالا با نتایجی که تیم فرنگی در مسابقات جهانی گرفته، بازهم شاهد خداحافظی او از شاگردانش بودیم و دوباره باید فدراسیون کشتی تلاش کند تا این مربی برای بازگشت به کار متقاعد شود. شاید این رویه بیش از یک دهه ادامه‌دار است و پرسش از محمد بنا این است که آیا خودش چنین روالی را می‌پسندد؟ اگر حمید سوریان- بهترین و بزرگترین شاگردش که در فرنگی یک نابغه محسوب می‌شد- مدام بهانه می‌گرفت و خداحافظی می‌کرد، او را کنار می‌گذاشت یا ناز او را می‌کشید؟ آیا بنا این مدل رفتارها را در تیم خودش هضم می‌کند؟ پس باید به فدراسیون هم حق داد که سرانجام از این رفتارهای بنا خسته شود؛ حال رئیس فدراسیون خادم باشد یا دبیر و هرمدیر دیگری.