تیم های ملی کشتی فرنگی و آزاد ایران در غیاب روسیه هم نتوانستند سکوی قهرمانی را از آن خود کنند و تیم فرنگی ما حتی روی سکو هم نرفت.
علیرضا دبیر رئیس فدراسیون کشتی در بلگراد تخمه شکست تا عصبانیتش را کنترل کند.
 تخمه شکست تا ناکامی‌های کشتی فرنگی را فراموش کند. ناکامی هایی که 100 درصد به دلیل اشتباهات شخصی پدید آمد و ما را از سکو و خوشرنگ ترین مدال‌های فرنگی محروم کرد.
دبیر تخمه شکست تا نبیند تصمیم های اشتباه چه نتایجی دارد و شاید برای همین بود که نتوانست شکست زارع مقابل آک گل را تحمل کند.
کاش یکی پیدا می شد که در عصبانیت های سریالی دبیر در ساختمان وزارت ورزش، مجمع کمیته ملی المپیک و بخصوص مجمع فدراسیون کشتی، یا دو کیلو تخمه تهیه کند یا رسم خویشتن داری را به رئیس جوان و پرتلاش فدراسیون کشتی بیاموزد.  
علیرضا دبیر خیلی دوست دارد برای کشتی کار کند و انصافا در این مدت خیلی برای ورزش محبوبش زحمت کشید؛ اما مدیریت جدا از میل کار کردن، موارد دیگری را در سیاهه خود دارد که همه باید تجمیع شوند تا مدیری نخبه پدید بیاید.
علیرضا دبیر می تواند خشمش را در مواجهه با مدیران داخلی به شکلی غیر قابل پذیرش بروز دهد و در برابر مدیران جهانی متواضعانه برخورد کند.
می تواند به مدیران داخلی حمله کند و در میادین جهانی شکست را تجربه کند و مطمئن باشد کسی به او خرده نخواهد گرفت؛ اما این شیوه مدیریتی تا زمانی و جایی پاسخ خواهد داد.
ضرورت دارد دوست عاقلی پیدا شود که اینها را به دبیر بگوید تا او برای کشتی بماند. دبیر کشتی را دوست دارد و می خواهد برای ورزشکاران رشته اش کار کند.
حیف است به دلیل این رفتارها از چشم رسانه ها و مردم بیفتد و به چهره ای دوست نداشتنی و معترض در ورزش معروف شود. همه ما دوست داریم ورزش در دست اهلش باشد؛ اما اهل ورزش هم باید راه را از چاه تشخیص دهند و مسیر درست را پیش پای زیر مجموعه های مدیریتی خود بگذارند.