وصال روحانی
روزنامه نگار

در مورد اینکه یورگن لوکادیا چگونه بازیکنی است، حرف‌های زیادی زده شده بود اما با انجام اولین بازی‌های او مشخص شده که وی واقعاً یک آدم «فوتبال بلد» است و راه و رمز کار را می‌شناسد. شاید بالا رفتن سن و کم انگیزه شدن بخشی از قابلیت‌های این مهاجم هلندی را محو کرده باشد اما او هنوز به درد می‌خورد و می‌داند چه بکند تا در یک بازی گره خورده گشایش‌هایی که او و تیمش می‌خواهند، حاصل آید. پرسپولیس دیشب در ادامه لیگ برتر روبه‌روی مسجد سلیمان ایستاد اما در هر دو بازی قبلی سرخ‌های تهرانی این فوروارد سیاهپوست و قدرتی به اندازه‌ای که سایرین او را به طور نسبی تحسین کنند، هنرنمایی کرده بود. پاس‌های بغل پای او و نحوه ضربه زدنش به توپ نشانگر تسلط او بر اصول اولیه فوتبال و درس‌هایی آموزنده برای کل فورواردهای کشورمان است و وقتی کار تمام کنندگی مطرح می‌شود، او نشان داده که راه زدن ضربات نهایی را هم به خوبی بلد است. اگر جز این بود لوکادیا در دو مسابقه قبلی پرسپولیس گلزنی نمی‌کرد و همان گل‌های حساس بود که این تیم را هم از سد صنعت نفت عبور داد و هم مقابل «هوادر» به پیروزی رساند. پیش از ورود لوکادیا به ایران و بسته شدن قرارداد نهایی بین او و سران پرسپولیس اظهارات زیادی پیرامون کاسته شدن از کارایی‌های او و اینکه مدت‌ها است بازی نکرده، مطرح می‌شد و حتی اگر این امر صحت داشته باشد، وی بر اثر این مسائل چیزی از قابلیت‌های بنیادین خود را از دست نداده است. گذشتن زمان طبعاً از سرعت و چالاکی مهاجمان می‌کاهد و آنها مجبورند به متدهایی روی بیاورند که مستلزم صرف انرژی کمتر است و با کوشش فیزیکی کمتری هم قابل اجرا خواهد بود. آنچه هرگز از بین نمی‌رود، قدرت پایه‌ای و ذاتی و جوهره وجودی یک فوتبالیست است و به واقع میزان تکنیک فردی و قوه بازیسازی او تا روزی که در میدان حاضر است وی را ترک نمی‌کند و همراه و همدم او می‌ماند. این در مورد لوکادیا هم صدق می‌کند که در دیدارهای اخیر قرمزهای تهرانی با پاس‌هایش در عرض زمین و حتی ارسال برخی پاس‌های تودر از کار تیم خود گره‌گشایی و راه تهاجم‌های مؤثر را به روی یارانش باز کرده است.