با همه شهرتی که به خاطر شم بالای گلزنی‌اش پیدا کرده است، ارلینگ هالند از نظر آماری بازیکنی است که باشگاه‌های مدرن نباید او را بخرند. حداکثر مسافت دوندگی پیوسته 19 متر که کمی بیش از محوطه جریمه است. دربیل کم و فشار همه تداعی‌کننده مهاجمانی در تاریخ فوتبال هستند که 25 سال پیش سراغ داشتیم. شاید رود فن‌نیستلروی، بارزترین نمونه‌ای باشد که بتوان هالند را با او مقایسه کرد و آن هم وجوه تشابه این دو در مواردی همچون کمرنگ بودن پرس از بالا باشد که این روزها با فلسفه بازی اکثر تیم‌های مطرح اروپا همخوانی ندارد. در حالی که فوتبال رنگ و بویی مدرن به خود گرفته، هالند هنوز شبیه مهاجمان کلاسیک دو سه دهه پیش عمل می‌کند و خودش را بازیکنی می‌بیند که تنها مسئولیتش را گلزنی می‌داند. با این حال از بخت بلندش او آنقدر در همان مسئولیت خوب عمل می‌کند که کاستی‌هایش به چشم نمی‌آید. واقعیت این است که بدون در نظر گرفتن نقش‌‌آفرینی مستقیم او در گل‌های تیمش او اصلاً بازیکنی مناسب فوتبال مدرن نیست. او از خیلی جهات برای سبک فوتبالی که پپ گواردیولا می‌پسندد، یک تناقض است اما آنقدر خوب گل می‌زند که کاستی‌ها به چشم نمی‌آید.