وسط هاگیر واگیر برگشت کارلوس کی‌روش، بگذارید سطرهایی بنویسیم از بازی استقلال و پیکان. از دیواره چند لایه دفاعی پیکان که شاید، فقط شاید، سرمربی‌اش موقع چیدن لایه به لایه دفاعش، مشغول درود فرستادن به روان کارلوس خان کی‌روش بود که آمد و ساختارسازی دفاعی جهانی را مقابل چشمان همه به نمایش گذاشت. تا پیش از او، تیم‌های باشگاهی در ایران، برای بازی دفاعی بلد نبودند اینگونه حرفه‌ای و حساب شده، لایه‌های دفاعی را سر هم کنند و طوری سوراخ سنبه‌ها را بدوزند که باد هم نتواند از لابه‌لایش عبور کند. لیگ ایران حالا به تسخیر مربیانی درآمده که هر کدام، هر وقت بتوانند دفاع چند لایه کی‌روشی می‌بندند و به استاد اقتدا می‌کنند؛ یکی همین پیکان! دست‌کم مقابل استقلال و دست‌کم در این بازی! اما برویم سراغ مسابقه‌ای که همه چیز داشت. از گل زده شده و قبول نشده تا پنالتی رخ داده و اعلام نشده! از بازی تهاجمی استقلال و مالکیت هفتاد درصدی تا بازی تدافعی پیکان و دادن زمین و گرفتن زمان! از بازگشت ارسلان به زمین و تشویقش توسط هواداران تا بیرون ماندن همیشگی آمانوف که ساپینتو حاضر است تیمش را ده نفره وارد زمین بکند اما او را حتی روی نیمکت هم نیاورد! استقلال ساپینتو، روان‌تر و جذاب‌تر و تهاجمی‌تر و دیدنی‌تر شده اما هنوز در رسیدن به دروازه ناتوان است و تنها عنصر گلزنش یامگاست که وقتی از دروازه دورش می‌کنند، انگار پای استقلال را به سنگ می‌بندند. پیکان مجتبی حسینی به آنچه می‌خواست رسید.