«تیم من با فصل گذشته متفاوت است. ایده فصل پیش استقلال بازی بسته بود اما من به فوتبال رو به جلو و تهاجمی اعتقاد دارم.»

 این ادعای بزرگ ریکاردو ساپینتو سرمربی پرتغالی استقلال است. مردی که در فصل جاری روی نیمکت تیم قهرمان نشسته و مأموریتی جدا از فصل گذشته برای خود قائل است. ساپینتو خود مهاجم بوده و طبیعی است که انگاره‌های او در فوتبال بیشتر حول محور بازی تهاجمی باشد. 

از همین رو استقلال آگاهانه و یا حتی غیرآگاهانه بیشترین ورودی را در تابستان در خط حمله و در فاز تهاجمی داشت و تا توانست مهاجم خرید؛ آنچه بخشی از آن مستقیماً به درخواست‌های ساپینتو بازمی‌گشت. خرید محبی و قایدی تنها با اصرارهای او انجام شد ضمن اینکه ساپینتو اجازه خروج به آرمان رمضانی و حتی ارسلان مطهری را نیز نداد. 

با وجود این درون زمین هیچ نشانه‌ای از یک تیم تهاجمی زیبا نمی‌بینیم. نمایش تیم ساپینتو درون زمین با سرمایه و نیروی انسانی بیرون زمین هیچ تناسبی ندارد و هیچ نشانی از یک فوتبال جذاب و چشم‌نواز و البته تهاجمی نیست.

ساپینتو در دوران بازیگری‌اش یک مهاجم شلخته و نظم گریز بود که کمتر در انگاره‌های تاکتیکی جای می‌گرفت. این همان ویژگی منفی است که در استقلال این فصل می‌بینیم. تیمی که در ظاهر هیچ برنامه مؤثر و مفید و جذابی برای رسیدن به گل ندارد و به در بسته می‌زند. آنها در برابر پیکان با همین دکترین بازی کردند و اگرچه مالکیت توپ آنها بیشتر بود اما طعنه‌آمیز به نظر می‌رسید که موقعیت‌های پیکان بیشتر و تیغ‌دارتر بود.

استقلال در فاز تهاجمی با این همه مهره و با این غنای نیروی انسانی باید برنامه‌های هیجان‌انگیزتر و متنوع‌تری برای حمله کردن و ایجاد موقعیت داشته باشد. تیمی که در برابر فوتبال دفاعی و بسته حریفان به این سادگی تسلیم نشود. آنچه فعلاً از تیم ساپینتو ندیده‌ایم. وعده‌های سرمربی پرتغالی هنوز سبز نشده. آیا امیدی هست؟