اگر تصور می‌کنید جذابیت‌های فوتبال تهران در دو فصل گذشته در اردوهای سرخابی خلاصه می‌شوند، احتمالاً بازی‌های پیکان را دنبال نکرده‌اید. شاگردان سیدمجتبی حسینی برای دومین سال متوالی، لیگ برتر را توفانی آغاز کرده‌اند. در لیگ بیست‌ویکم، فیروزه‌ای‌پوشان با سه پیروزی متوالی مقابل هوادار، ذوب‌آهن و تراکتور، نزدیک‌ترین تعقیب‌کننده استقلال در صدر جدول در پایان هفته پنجم بودند. در فصل جاری نیز، در حالی که اغلب ما فوتبالدوستان انتظار درخشش سپاهان، فولاد، سرخابی‌ها، کرمانی‌ها و تراکتور را داشتیم، پیکان چراغ ‌خاموش ۸ امتیاز درو کرد تا از این حیث با استقلال و سپاهان چهارم ‌جدولی برابری کند و تنها به‌ اندازه یک برد با صدر جدول فاصله داشته‌ باشد.

البته، آنچه پیکان سیدمجتبی حسینی را جذاب می‌سازد نتایجی نیست که روی کاغذ ثبت می‌کنند؛ بلکه بستری است که برای رشد استعدادهای کم ‌سن ‌و سال فراهم کرده و البته جوانانی است که از این بستر به نحو احسن استفاده کرده‌اند و نشان داده‌اند می‌توانند جزیی از آینده فوتبال ایران باشند. پیکان در مقابل ده‌ها هزار هوادار آبی‌دل نیز مانند دیگر بازی‌های این فصل خود، ۷ بازیکن ۲۳ سال به پایین در ترکیب آغازگر خود داشت و میانگین سنی تیم درون زمینش به 5/24 سال هم نمی‌رسید.

سامان فلاح، غلام‌رضا ثابت‌ایمانی، محمدجواد آزاده، سیدساسان حسینی؛ این نام‌ها را به ‌خاطر بسپارید. نفر اول، مانند یک کاپیتان کارکشته در قلب خط دفاع تیمش بی‌نقص ظاهر می‌شود. نفر دوم، یک گلادیاتور به تمام ‌معنا در خط میانی است که سبک بازی‌اش ما را به یاد آندرانیک تیموریان می‌اندازد. نفر سوم، مغز متفکر خط میانی تیم و نفر چهارم نیز، یک مهاجم باهوش و چهارچوب‌شناس که در پست خود، آماده رقابت با مهاجمین تیم‌ملی ازبکستان و سودان جنوبی است. اینها، تنها بخشی از جوانانی هستند که کشیدن ترمز استقلال پرستاره در ورزشگاه آزادی، کمترین کاری بود که از آنان بر می‌آمد.

پیکان مجتبی حسینی شاید مانند سال قبل، با یک افت مقطعی به میانه جدول لیگ هدایت شود؛ اما جایگاهش در جدول لیگ، چیزی از جذابیت بازیکنان کمتر شناخته‌ شده‌شان نمی‌کاهد. عکس تیمی پیکان در این فصل و البته سال گذشته، شاید چند سال بعد یک یادگاری نوستالژیک از ستارگان سرخابی یا تیم ملی باشد.