سام ستارزاده
روزنامه‌نگار ورزشی
نفت مسجدسلیمان بی‌شک یکی از قابل ‌احترام‌ترین تیم‌های سه فصل اخیر لیگ برتر است؛ تیمی که جنگیدن و از جان مایه ‌گذاشتن برای حفظ جایگاهش در لیگ برتر را به ‌خوبی فرا گرفته و امسال نیز به هوشمندانه‌ترین شکل ممکن با محمدرضا مهاجری بسته ‌شده و شروعی در خور در لیگ بیست‌ودوم داشته‌ است. با این حال، وضعیت ساختاری و سخت‌افزاری نفت MIS نه‌ تنها به لیگ ‌برتری‌ها، بلکه مناسب لیگ آزادگان هم نیست. وضعیت اسفبار نفت مسجدسلیمان در فوتبال ایران، تداعی‌بخش فقدان امکانات در یکی از مناطق نفت‌خیز اما محروم جنوب کشور است که سهم آن از سفره نفت کشور، تنها یک تیم فوتبال دوست‌داشتنی است. این زیبنده تیمی که متعلق به صنعت نفت کشورمان است نیست که با بودجه‌ ۳۰ میلیاردی بسته ‌شود؛ در حالی که قسمتی از همین مبلغ نیز پیش از رسیدن به خزانه باشگاه، به حساب برخی مدیران و واسطه‌های دخیل کوچ می‌کند. شاید نبود فرودگاه یا هتل با کیفیت در شهر مسجدسلیمان مشکلی نباشد که مدیران یک باشگاه فوتبالی از پس رفع آنان بربیایند؛ اما در شأن یک نماینده لیگ برتر نیست که ورزشگاهش نه‌ تنها از چمن باکیفیت و نورافکن‌های استاندارد، بلکه حتی از دوش حمام برای بازیکنان برخوردار نباشد.
بسیاری از مشکلات مالی و سخت‌افزاری باشگاه پیش از آغاز فصل جدید و از زبان هدایت یزدی، مدیرعامل مستعفی مسجدسلیمانی‌ها بازگو شدند؛ اما تا امروز به ‌سادگی به باد فراموشی سپرده‌ شدند. تیم فوتبال شهری که در کشورمان حتی در فوتبال به شهر اولین‌ها معروف است، بیشتر برازنده لقب تیم تنهاترین‌هاست؛ چرا که حتی برای پرداخت هزینه سفر هوایی جهت برگزاری بازی‌های خارج از خانه خود با تنگنای مالی دست‌وپنجه نرم می‌کند. نفت مسجدسلیمان یکی از دو تیم لیگ است که مسئولیت مستقیم آن با وزارت نفت است. تیم شهر اولین‌ها قرار نیست بتواند سال‌ها بدون حمایت عملی از سوی مالک خود را در سطح اول فوتبال ایران نگه‌ دارد. بدون اختصاص بودجه و برنامه‌ریزی برای بهبود و استانداردسازی امکانات، آینده‌ای برای نفت MIS در لیگ نمی‌توان متصور شد. ای کاش مسئولین نفتی اگر توان چنین حمایتی را در خود نمی‌بینند، مالکی دلسوزتر و دست ‌و دلبازتر برای هدایت تیمی که قلب هزاران مسجدسلیمانی عاشق فوتبال با آن می‌تپد را برای جنوبی‌های تنهای لیگ پیدا کند.