محمد قراگزلو
روزنامه نگار
پرسپولیس، صنعت نفت را برد و به صدر جدول رسید اما همه دیدند که این برد نه قاطع بود نه فوق‌العاده. پرسپولیس در بازی مالکانه بهتر از حریف بود و در خلق موقعیت نسبت به بازی قبل کمی بهتر عمل کرد اما در مقابل به چیزی که می‌نازید چندان وفادار نماند. بله، پرسپولیس گل نخورد و چهارمین کلین‌شیت را در چهارمین مسابقه فصل ثبت کرد تا همچنان تنها تیم بدون گل خورده لیگ باشد و با همان فرمول قهرمانی استقلال پیش برود اما واقعاً کسی از این برد به معنای واقعی لذت برد؟ آیا این همه آن چیزی است که از یحیی گل‌محمدی به عنوان یک مربی ایده‌آلیست و تیم پرستاره‌اش انتظار داریم؟
بعد از این مسابقه برخی صفحات هواداری با انتشار مطالبی حاوی تمجید و تعریف از مدل بازی پرسپولیس خبر از روزهای روشن آینده دادند اما ما به چشم‌های خودمان اعتماد می‌کنیم و خام این حرف‌های چشم بسته نمی‌شویم. آنها نیمه پر لیوان را به اندازه کل لیوان می‌بینند و اصلاً نگاهی به نیمه خالی نمی‌اندازند اما واقعیت چیزی است که ما طی این چهار مسابقه دیده‌ایم و هرگز چیزی نیست که بتوان از کنارش به راحتی عبور کرد.
دوستان، برای کمک کردن به پرسپولیس باید واقعیت‌ها را گفت و نباید خودمان را با جملات حماسی و حرف‌هایی که برای خرد کردن هواداران حریف مطرح می‌شود، گول بزنیم. در واقع طرح این مباحث و باد کردن این تیم به اندزه غیر واقعی بیشتر از آنکه به بازیکنان و کادر فنی امید بدهد آنها را فریب خواهد داد اما انتقادهای فنی و انگشت گذاشتن روی مشکلات می‌تواند منجر به تغییر و تحرک بیشتر نزد بازیکنان و مربیان شود.
بیایید کاری به تیم‌های دیگر و مدعیان دیگر نداشته باشیم و ضعف و قوت‌های‌شان را فراموش کنیم. بیایید درباره مجموعه پرسپولیس و ضعف‌ها و قوت‌هایش حرف بزنیم. بیایید آینه بگذاریم جلوی یحیی تا او بهتر خودش و تیمش را ببیند. واقعیت اینکه همه دارند می‌بینند پرسپولیس مشکل فنی دارد. مشکلات کم نیست اما شرایط ناامید کننده هم نیست. می‌شود شرایط را تغییر داد که حتماً بخشی از آن با مرور زمان بهتر خواهد شد اما پرسپولیس شبیه قهرمان‌ها فوتبال بازی نمی‌کند و رسیدن به صدر جدول در پایان هفته چهارم آن هم با چهار امتیاز از دست رفته و با کمترین خلق موقعیت گل و بازی‌های نیم بند چیزی نیست که بتواند برای هوادار پرسپولیس فوق‌العاده هیجان‌زده و امیدوار کننده باشد.
گفتم کاری به تیم‌های حریف نداریم اما آیا پرسپولیس با این همه ستاره و این همه بریز و بپاش مقابل هوادار خودی و در زمین خود بدون اینکه چالش بیرون زمین یا مشکلات داوری و حاشیه‌ای آزارش دهد، باید چنین نمایشی ارائه دهد؟
پرسپولیس یک سوم زمان بازی با صنعت نفت (46 تا 76) را به بدترین شکل ممکن گذراند و در توصیف این بازه زمانی قابل توجه فقط کلمه «ضعیف» را می‌توان به کار برد اما چطور می‌شود این بخش از نمایش تیم را ندید و با توجه به نتیجه به دست آمده و دروازه بسته مانده با اغراق بیش از حد درباره کیفیت بالای بازی پرسپولیس گفت و الکی لذت برد؟
همه دیدند که پرسپولیس برخلاف بازی‌های قبل به حریفش موقعیت داد (3شانس گل) و خودش هم موقعیت زیادی نداشت (4 شانس گل). تیم یحیی دوباره از حیث مالکیت پیشرفت کرد (62 به 38) اما در شوت به دروازه (9 شوت که فقط 2 تای آن در چهارچوب بود) همچنان آماری نگران کننده و ضعیف ارائه داد که می‌تواند در بازی‌های سخت‌تر و هفته‌های فشرده‌تر شرایط را حتی در نتیجه تغییر دهد.
پرسپولیس مقابل صنعت در دفاع متزلزل‌تر بود -که البته بخشی از آن به حضور پورعلی گنجی در میدان و دوری 400 روزه‌اش از مسابقه رسمی برمی‌گشت- و به تیم مقابل چند موقعیت گل داد که البته یحیی در بخشی از مصاحبه‌اش گفت فقط یک موقعیت با اشتباه خودی به تیم مقابل داده‌اند اما حداقل این کلین‌شیت با کمی خوش‌شانسی به دست آمد و شرایط مقابل تیم‌های پرستاره‌تر اینطوری نخواهد ماند.
پرسپولیس مقابل تیمی که شاید یک دهم این باشگاه هم هزینه نکرده در سی دقیقه از زمان مسابقه تیم مدافع بود و حتی این شکل بازی دفاعی و تمرکز در نیمه خودی را هم خوب انجام نمی‌داد پس حتماً این تیم مشکل دارد. همه دوستداران پرسپولیس و مهم‌تر از آن کادر فنی باید بپذیرند که این تیم برای مدعی شدن به معنای واقعی کلمه و ایجاد تفاوت نسبت به سایر مدعیان هنوز کار دارد و باید مشکلات و نقایص زیادی را برطرف کند پس تا آن روز لطفاً زیر بغل یحیی و شاگردانش هندوانه ندهیم و از این تیم با این همه ستاره و پشتوانه هواداری خواهان فوتبالی بهتر و باکیفیت‌تر باشیم.