سام ستارزاده
روزنامه‌نگار ورزشی
پس از مهدی طارمی و علی علیپور، پرسپولیس همواره از فقدان یک مهاجم موقعیت‌شناس و تمام‌کننده رنج می‌برد. موتور گلزنی عیسی آل‌کثیر، حامد پاکدل، امید عالیشاه و وحید امیری، نهایتاً در دوره‌های کوتاهی روشن باقی می‌ماند. مهدی عبدی، تنها مهاجمی که اعتماد به نفس و توانایی گلزنی در شرایط دشوار و تحت فشار را از خود نشان داده بود، حتی در روزهایی که قرمزها توان جذب مهاجم جدید را نداشتند، اعتماد یحیی گل‌محمدی را جلب نمی‌کرد.
دو سال پس از تجربه ناموفق خرید آنتونی استوکس، پرسپولیسی‌ها دوباره شروع به تقویت خط آتش خود با افزودن یک مهره خارجی معتبر به ارتش سرخ کردند. یورگن لوکادیا، همبازی سابق علیرضا جهانبخش، یکی از معدود بازیکن‌هایی است که از لیگ معتبری همچون بوندس‌لیگا پا به فوتبال کشورمان گذاشته؛ آن هم در فصلی که سابقه گلزنی مقابل بایرن‌مونیخ و بوروسیا دورتموند را دارد.
 لوکادیا پیش از پیوستن به پرسپولیس حدود سه ماه در شرایط بازی قرار نگرفته‌بود و هنوز هم به مرز آمادگی جسمانی نرسیده؛ اما توپی که در ورزشگاه آزادی و تحت فشار خط دفاع نفت به قفس توری احسان مرادیان چسباند، یک کلاس درس بزرگ برای اکثر مهاجمین لیگ بود.
لوکادیای هلندی با وجود این که وزنش هنوز به مقدار ایده‌آل نرسیده، اما در مدت کم حضورش در ارتش سرخ، بازی تک‌ضرب و هوشمندانه خود را به رخ فوتبال ایران کشیده‌ است. لوکادیا برای هر کنترل توپ در محوطه جریمه حریف، طرح و برنامه ویژه‌ای دارد؛ نظیر توپی که با بیرون پا کنترل کرد تا آن را برای زدن ضربه نهایی آماده‌سازد.
یکی از نقاط ضعف اکثر مهاجمین داخلی فوتبالمان این است که بهترین موقعیت‌های گلزنی را با کنترل‌های فکر نشده و تعلل‌های نابجا می‌سوزانند. برخلاف این مهاجمین، لوکادیای هلندی فاصله زیاد خود با توپی که از علی نعمتی به او رسید را با کنترل دقیقش جبران‌کرد و دو مدافع طلایی‌پوش را به این صورت از صحنه بازی محو کرد. داشتن مهاجمی در سطح لوکادیا، به احتمال بالا حسرت بسیاری از لیگ‌برتری‌های امسال خواهد بود؛ مهاجمی که هر حرکتش می‌تواند برای بازیکنان هجومی لیگ کم‌گل ما آموزنده باشد.