یونس علیزاده
فوتبال هم یک کالای وارداتی است. ایرانی‌ها در ایجاد، توسعه و نوشتن قوانین آن، کوچک‌ترین نقشی نداشته‌اند و از این به بعد هم ندارند اما ادعای چهره‌های ایرانی آن قدر وسیع است که در کتاب تاریخ فوتبال هم جا نمی‌شود.
 ادعاهایی فارغ از منطق که گاهی به بدنه و فلسفه فوتبال آسیب جدی وارد می‌کند. مثلاً آنها فقط در مورد اتفاقات داخل زمین صحبت می‌کنند و در خصوص اتفاقات خارج از زمین چیزی نمی‌دانند در حالی که فوتبال امروز، علم مدیریت جزئیات خارج از زمین است.
 روانشناسی، بدنسازی، ریکاوری، دانش محیطی، علم اتیکت و علومی مثل مراقبت‌های فردی جزو اصولی‌ترین مسائلی است که خارج از میدان مسابقه و توسط مدیران ارشد هر باشگاه تدریس می‌شود تا بازیکنان در زمین، بهترین عملکرد را داشته باشند اما چون فوتبال ایران به دست برخی مربیان سنتی «ایرانیزه» شده، مربیان داخلی توانایی مدیریت بر این علوم را ندارند. آنها نمی‌‎دانند برای رسیدن به یک فرم عالی نیاز است بازیکنان بیرون از زمین رصد شوند. مربیان داخلی خیلی از مسائل روز فوتبال را نمی‌دانند چون علاقه‌ای به یادگیری ندارند. اندک مربیان موفق هم، کسانی هستند که از دستیاران خارجی استفاده می‌کنند. افرادی که بتوانند در لحظات حساس، دست تیم را بگیرند. بدنسازان خارجی، می‌توانند بازیکنانی برای 30 بازی 90 دقیقه‌ای بسازند. کاری که دستیار جواد نکونام در فولاد و قبل از آن، دستیار برانکو در پرسپولیس انجام داد. افرادی که علم بیشتری دارند و می‌توانند کارهای بزرگی انجام دهند. کادرهای خارجی وقتی روی نیمکت‌های ایرانی اضافه شوند، فوتبال ایران بین‌المللی خواهد شد اما این راز را، خیلی از سرمربیان داخلی نمی‌دانند و علت درجا زدن فوتبال ما، همین است!