با این اوصاف نباید از کناره‌گیری منصوریان از پست سرمربیگری «آبادان- برزیلته» تعجب کرد زیرا او تقریباً مطمئن است که همان فضای غیرمستحکم مالی و فقدان ضمانت‌های اقتصادی برای صنعت نفت تکرار خواهد شد و برای نفت مسجدسلیمان نیز همین طور و به نفع او و روح و روان وی است که یک بار دیگر در این بازی پر ضرر شرکت نکند و وارد اینگونه وادی‌های بدفرجام نشود. تنها نکته‌ای که باقی می‌ماند، تخمین زدن قدری دقیق‌تر خرج تیمداری در لیگ برتر و میزان هزینه‌ای است که باید در این زمینه متحمل شد. شاید رقم 500 میلیارد تومان که علی منصور در یکی از مصاحبه‌های اخیرش به آن اشاره کرده، همراه با اغراق بوده و بسیاری از تیم‌های لیگ سر و ته قضیه حضور خود در هر فصل این لیگ را با 200 و حداکثر 250 میلیارد تومان «هم بیاورند» اما این ارقام نیز اصلاً مخارج اندکی نیست و با اینکه پول کم‌ارزش‌تر از گذشته شده و قدرت خرید آن کاهش یافته اما این قبیل آمار هم افراطی و نمونه پرداخت‌های بیش از حد و غیرمسئولانه در ورزشی است که در کشور ما فقط از منظرهای اقتصادی و نحوه و وسعت پرداخت‌ها حرفه‌ای است و هیچ چیز دیگر آن رنگ و بوی حرفه‌ای‌گری را ندارد و از مصادیق جهانی و متدهای رایج در کشورهای صاحب فوتبال حرفه‌ای واقعی، تبعیت نمی‌کند.