آرمن ساروخانیان
مدت زیادی نیست که اهمیت دستیاران در فوتبال مدرن پررنگ شده. تا بیست سال قبل موفقیت‌ها به‌نام سرمربی نوشته می‌شد و آنها نیاز زیادی به کادر فنی شلوغ احساس نمی‌کردند. فوتبال چندان پیچیده نبود و هنوز پای آمار و آنالیز به بحث‌های فنی باز نشده بود. این روزها اما کوچینگ کنار زمین فقط بخش کوچکی از مربیگری و تنها روتوش نهایی است. کار مهمتر در فاصله بین دو بازی است که شامل بررسی ایرادهای فنی، پارامترهای آمادگی بدنی، آنالیز حریف بعدی و طراحی تمرینات و نقشه بازی بر اساس آن است. چنین حجم کار سنگینی نیاز به مربیان متعددی دارد که هرکدام بخشی از کار را به عهده بگیرند و سرمربی وظیفه هماهنگی و گرفتن تصمیمات نهایی را دارد. در چنین کادری نقش دستیار اول بسیار پررنگ است و معمولاً او طراحی تمرینات و برقراری رابطه بین مجموعه‌های مختلف کادر فنی با سرمربی را به عهده دارد. اگر پیش از این نام دستیاران چندان مطرح نبود، در سال‌های گذشته دستیاران اول تیم‌های بزرگ اهمیت زیادی پیدا کرده‌اند و نام آنها را در رسانه‌ها هم زیاد می‌بینیم. فرهاد مجیدی با آگاهی از چنین اهمیتی تابستان گذشته تأکید زیادی روی انتخاب یک دستیار باتجربه و بادانش داشت و در نهایت گابریله پین به کادر فنی استقلال اضافه شد. پین که سابقه همکاری با پراندلی در فیورنتینا و تیم ملی ایتالیا را دارد، از نظر فنی و اخلاقی یک دستیار نمونه بود و همه کارشناسان نقش پررنگی در قهرمانی استقلال برای او قائلند. پین در طراحی تمرینات نقش مهمی داشت و مشاور مورد اطمینان مجیدی بود. او هیچوقت به‌دنبال مطرح کردن نامش نرفت تا بخواهد نقش خودش را پررنگ جلوه دهد و اقتدار و اهمیت سرمربی را زیر سؤال ببرد. این بر خلاف رویه تعدادی از دستیاران بود که با مصاحبه‌های طولانی و جنجالی به‌دنبال وایرال شدن بودند. او با بازیکنان هم رابطه صمیمانه‌ای داشت و همین کمک کرد تا اعتماد خوبی بین آنها شکل بگیرد.
با جدایی مجیدی همکاری پین با استقلال ادامه پیدا نکرد، ولی تأثیر پررنگ مربی ایتالیایی در نتایج خوب استقلال از دید رقیبان پنهان نمانده و تیم‌های مختلفی در این فصل به‌دنبال همکاری با این مربی هستند.