تیم امید با نتایجی عجیب، در مرحله گروهی قهرمانی امیدهای آسیا حذف شد. این بار با ازبکستان، ترکمنستان و قطر در گروه اول مسابقات همگروه شده بودیم و با توجه به قرعه خوبی که داشتیم و انرژی زیادی که از مصاحبه ارکان تیم امید به گوش می‌رسید، همچنین امیدواری‌هایی که مسئولان فدراسیون می‌دادند، این طور به نظر می‌رسید که کار صعود برای تیم ملی آسان است. حتی برخی بازیکنان از قهرمانی صحبت می‌کردند اما نتایج غیر عادی که تیم امید با مهدی مهدوی‌کیا در این دوره از رقابت‌ها ثبت کرد، باعث تعجب همگان شد.

تیم او در دیدار نخست مقابل قطر با تساوی یک -‌یک به رختکن بازگشت؛ آن هم در حالی که تیم ملی واقعاً خوش شانس بود زیرا مقابل ضعیف‌ترین تیم امید قطر، با حساب یک بر صفر عقب افتاد و با گل دقیقه ۹۰ به مسابقه برگشت. در لحظات پایانی بود که گل خورده، جبران شد و شرایط تغییر کرد. ایران مقابل ترکمنستان در دومین گام با حساب یک بر صفر جلو افتاد اما دو گل دریافت کرد تا با یک نتیجه غیرقابل هضم مواجه شویم. فوتبال ترکمنستان حتی قابل قیاس با فوتبال ایران نیست اما به لطف عملکرد ضعیف مهدوی‌کیا و تیم تحت هدایتش، شکست خوردیم و کارمان برای صعود سخت شد. تجربه این شکست، تلخ و ناباورانه بود.

تیم امید در سومین بازی هم ناکام ماند. ملی‌پوشان امید برابر تیم دوم ازبکستان تنها موفق به رقم زدن یک تساوی شدند. آنها برای دقایق نسبتاً زیادی از حریف خود عقب بودند تا بالاخره موفق شدیم گل تساوی را به ثمر برسانیم و از شکست فرار کنیم. این نتایج، هدیه نسل جدید به فوتبال ایران بود؛ یک ناکامی مطلق دیگر در پرونده تیمی که بازیکنانش برای رقبای آسیایی، کری قهرمانی می‌خواندند اما اتفاقی که رخ داد، یک ضایعه برای فوتبال مملکت بود.

البته در دوره قبلی، شرایط خیلی هم بهتر نبود. در سال 2020 که مسابقات در کشور تایلند برگزار می‌شد، تیم امید ایران در گروه سوم رقابت‌ها با تیم‌های کره‌جنوبی، ازبکستان و چین همگروه شده بود. در آن مسابقات، دو برابر این دوره امتیاز گرفتیم ولی از صعود بازماندیم. کره‌جنوبی با ۹ امتیاز تیم اول بود و صعود کرد. ازبکستان با ۴ امتیاز اما با تفاضل گل بهتر در مکان دوم قرار گرفت و به دور بعدی رسید و ایران با چهار امتیاز نتوانست از گروه خود صعود کند. در آن رقابت‌ها هدایت تیم امید برعهده امیرحسین پیروانی بود اما او نتوانست از فرصتی که در دست داشت، بهترین استفاده را ببرد.

در سال 2018، حتی در مرحله نهایی هم حضور نداشتیم؛ یک فاجعه دیگر از فوتبال ایران. فقط نشستیم و عملکرد باقی تیم‌ها را دیدیم. متأسفانه فوتبال پایه در ایران اصلاً جدی گرفته نمی‌شود و با وجود آن همه سرمایه و استعدادی که در اختیار داریم، نمی‌توانیم کارهای بزرگی انجام بدهیم. روندی که هرگز بهبود پیدا نکرد و با حضور افراد مختلف در سمت‌های متفاوت فدراسیون، تغییر زیادی حاصل نشد. این مسائل، یک رشته بزرگ از ناکامی‌هاست که باید مطالعه شود.

در سال 2016، با اینکه توانستیم به‌عنوان تیم دوم از گروه‌مان صعود کنیم ولی یک شکست تلخ در مرحله یک‌هشتم‌ نهایی مقابل ژاپن کافی بود تا خیلی زود، به خانه بازگردیم. آن زمان، محمد خاکپور هدایت تیم امید را برعهده داشت و ایران با سوریه، چین و قطر همگروه بود. در قدم اول، سوریه را 2 بر صفر بردیم و سپس به قطر باختیم. در آخرین بازی برابر چین، 3 بر 2 به برتری رسیدیم و سند صعودمان امضا شد اما چه سود که با شکست 3 بر صفر مقابل ژاپن، از بازی‌ها خداحافظی کردیم. این گزارش، نگاهی کوتاه به وضعیت عجیب تیم امید در دوره‌های گذشته قهرمانی آسیا بود. البته در انتخابی المپیک هم وضعیت بهتری نداشتیم چون هیچ‌کس در فدراسیون فوتبال، نگاه حرفه‌ای به فوتبال پایه ندارد و غیر از لیگ و تیم ملی، اصلاً کسی به فکر استعدادیابی و پرورش استعدادها نیست. ریشه فوتبال مملکت در حال خشک شدن است و نیاز به یک تحول جدی احساس می‌شود هر چند می‌دانیم گفتن این حرف‌ها فقط برای سرگرمی است وگرنه از این فدراسیون، آبی گرم نمی‌شود!