«بهترین نسل تیم ملی را داریم» این جمله را ماه‌ها است در وصف بازیکنان حاضر در تیم ملی ایران می‌شنویم. اما آیا این حقیقت فوتبال ایران است و بهترین نسل از بازیکنان ملی در کنار هم گرد آمده‌اند؟ 

با نگاهی گذرا به وضعیت ملی‌پوشان ایران در لیگ‌های خارجی می‌شود این استدلال را به نقد کشید و روی تمام خوشبینی‌های احساسی خط بطان کشید.

 در میان لژیونرها که در لیگ‌های معتبر بازی می‌کنند تنها مهدی طارمی است که از وضعیت با ثباتی برخوردار است و پیوسته در ترکیب تیم پورتو به میدان می‌رود اما دیگر بازیکنان شاغل در لیگ‌های اروپایی هرگز از چنین مزیتی بهره نمی‌برند. جهانبخش در تیمش مهره‌ای نیمکت‌نشین است و سردار آزمون نیز وضعیت آنچنان جالبی را در باشگاه جدیدش لورکوزن سپری نمی‌کند. در میان ایرانی‌های حاضر در باشگاه آاگ یونان نیز تنها میلاد محمدی غالباً در ترکیب این تیم دیده می‌شود و انصاری‌فرد و حاجی‌صفی وضعیتی متوسط را تجربه می‌کنند. درباره آنچه به علیرضا بیرانوند گذشته نیز نیاز به توضیح واضحات نیست و شاید سامان قدوس نیز وضعیت بهتری داشته باشد اما او هم جزو مردان همیشه حاضر در ترکیب اصلی به شمار نمی‌رود و حتی اگر او نیز در دسته بازیکنان فیکس ایرانی در اروپا باشد، عدد قابل توجهی به دست‌مان نمی‌دهد.

در عین حال اغلب بازیکنان نسل کنونی در حال نزدیک شدن به پایان دوران فعالیت خود در لیگ‌های خارجی هستند و هیچ بعید نیست فصل آتی نقل و انتقالات داخلی شاهد گسیل بسیاری از این نام‌ها به لیگ داخلی باشیم. باید توجه داشت که ایرانی‌های حاضر در لیگ‌های عربی نیز هرگز به سختی محک نمی‌خورند و تمرین نمی‌کنند که انتظار داشته باشیم با این قبیل بازیکنان از مرحله گروهی جام جهانی فوتبال عبور کنیم.

تحلیل‌هایی که در ماه‌های اخیر از سوی برخی کارشناسان مطرح شده گاهاً به هدف کوچک کردن دستاوردی است که اسکوچیچ و همکارانش به دست آورده‌اند. البته برخی بازیکنان تیم ملی بدون اینکه اطلاعی از همگروه‌های ایران داشته باشند نیز وارد این بازی شدند و خود نیز بحث صعود را پیش کشیدند که باید از آنها سؤال کرد تیمی که در کوران رقابت انتخابی در قاره آسیا به کره جنوبی 4 امتیاز می‌دهد چگونه می‌تواند با قاطعیت حرف از صعود بزند؟! آیا این انتظار، منطقی پشت خود دارد؟!