ریاست فدراسیون بسکتبال در دهه 80 و همینطور ابتدای دهه 90 در اختیار محمود مشحون بود. مدیر باسابقهای که در سالهای پایانی بیش از 70 سال سن داشت و مسن به حساب میآمد.
بعد از مشحون، طباطبایی در حالی ریاست این رشته را برعهده گرفت که حدود 50 سال سن داشت و چیزی نزدیک به 2 دهه، سن رئیس فدراسیون را کاهش داد.
حالا جواد داوری در شرایطی بهعنوان رئیس فدراسیون بسکتبال انتخاب شده که هنوز چهل سالش هم تمام نشده و 38 سال بیشتر ندارد. درست مانند تعداد آرای خود در انتخابات فدراسیون!
او بعد از نصیرزاده (رئیس فدراسیون پرورش اندام – متولد 63)، دومین رئیس جوان فدراسیونهای ورزشی در ایران به حساب میآید. داوری در شرایطی بهعنوان رئیس انتخاب شده که برخی همدورهایهای او و حتی بازیکنهای باسابقهتر، هنوز در لیگ و حتی تیم ملی بازی میکنند. بازیکنهایی نظیر مهدی کامرانی و حتی صمد نیکخواه بهرامی که باید دید چه تعاملی با همبازی سابق خود خواهند داشت.
امید به روزهای بهتر در بسکتبال
روند نزولی بسکتبال ایران سالهاست که آغاز شده. از اواخر دوران مشحون (بهعنوان مدیری که اکثر موفقیتها در زمان او شکل گرفت) تا دوران چهارساله طباطبایی که در برخی زمینهها بسیار تاریک و ناامیدکننده بود. حالا نوبت جواد داوری است. مدیری بسیار جوان و کمتجربه که البته به معنای واقعی کلمه از جنس بسکتبال است و تنها امید این روزهای اهالی این رشته برای بهبود شرایط.
مرزبندیهای اشتباه و بستن درهای فدراسیون به روی بسیاری از اهالی این رشته، در زمان مشحون پایهریزی شد و در زمان طباطبایی هم ادامه پیدا کرد. جبههبندی و خودی و غیر خودی کردن چهرههایی که بسکتبال را به روزهای اوج خودشان رساندند، این رشته دانشگاهی و جذاب را از اوج قدرت در آسیا، به شرایط متزلزلی کشانده که نیروی بزرگی برای نجات آن مورد نیاز است.
حالا باید دید که رویکرد داوری در دوران ریاستش چگونه خواهد بود. مدیر جوانی که باید بهشدت مراقب حلقه اول آدمهای اطرافش باشد و حالا که بهعنوان رئیس انتخاب شده، نگاه مسئولانه و جامعتری در انتخاب آنها داشته باشد تا بتواند با جذب حداکثری، بسکتبال را از این سقوط آزاد نجات دهد.