سعید آقایی

 

آن روزها را هنوز فراموش نکرده‌ایم. روزهایی که امیر عابدزاده در قامت یک نام تازه در فوتبال ایران خود را مطرح کرد. نامی که بیشتر از آنکه محصول نمایش و کیفیت او باشد، برگرفته از اعتبار و شهرت پدر بود. کاپیتان بلندآوازه تیم ملی که در تاریخ فوتبال ایران یک قله دست نیافتنی است و بحث بر سر بهترین شماره یک تاریخ میان او و ناصر حجازی، یکی از مناقشه‌های شیرین و تمام نشدنی فوتبال ایران محسوب می‌شود. امیر عابدزاده اما سال‌ها پیشتر در قاب دوربین‌ها نشسته بود. همان روزهایی که پدر نامدارش درون مستطیل سبز هنرنمایی می‌کرد و امیر کوچک به همراه او به استادیوم‌ها می‌آمد تا در عکس‌های پیش از آغاز بازی سوژه لنز عکاسان باشد. درست مثل اتفاقی که چند سال قبل‌ترش با علی پروین و محمد پروین دیده بودیم؛ پسر در کنار پدر. آنها که سایه پدرشان به اندازه‌ای بلند بود که خروج از آن یک مأموریت غیرممکن به شمار می‌رفت. آنقدر بلند که حتی روی اسم بچه ستاره‌ها نیز تأثیر می‌گذاشت. آنجا که در ورزشگاه‌ها حتی محمد علی پروین از سوی هواداران و تماشاگران به‌نام «ممد علی پروین» خوانده می‌شد!

در چنین اتمسفری مستقل بودن و نامدار شدن غیرممکن بود، همانگونه که محمد پروین با همه استعدادش هرگز جایگاهی درخور نیافت و ستاره نشد تا این قانون نانوشته فوتبال نضج پیدا کند که فرزندان ستاره‌های بزرگ هیچوقت ستاره نمی‌شوند. اما امیر عابدزاده می‌خواست متفاوت باشد، کلیشه‌ها را بر هم بزند و خلاف آب شنا کند. بچه ستاره‌ای که بی‌اعتنا به همه تئوری‌های منفی و کلیشه‌های قدیمی و البته حرف و حدیث‌های بی‌اعتبار، مسیر خود را رفت؛ مسیری که از انگلیس و آکادمی تاتنهام و چلسی در عنفوان جوانی آغاز شد و سپس با لس آنجلس بلوز در امریکا ادامه یافت. بازگشت به ایران و یک توقف کوچک در پرسپولیس و راه‌آهن برای امیر یک نقشه راه بود تا بداند برای بازگشت به جغرافیای فوتبال ایران، باید خیلی بیشتر مرارت و رنج را تحمل کند تا تلألو شمایل ستاره‌اش، از پشت سایه بزرگ پدر به چشم بیاید. پرتغال و دو باشگاه باریرنسه و ماریتیمو معبری برای اثبات خویش بود تا آرام آرام خود را ثابت کند. درخشش امیر در لیگ پرتغال نگاه‌ها را به او خیره کرد تا همه ذهنیت‌های کلیشه‌ای قدیمی از اذهان پاک شود. ستاره‌ای که حالا یک ستاره واقعی بود که برای چهره شدن از نام پدر وام نداشت.

امیر حالا که در لالیگای B و پومفرادینا می‌درخشد، شماره 1 تیم ملی را از رقیب بزرگترش ربوده. ستاره‌ای که مدتهاست از پوستین پدر بیرون آمده و امیر احمدرضا نیست. او امیر عابدزاده است؛ ستاره‌ای واقعی و مستقل. ستاره‌ای که از پدر تنها ویژگی‌های فنی و اخلاقی را به ارث برده؛ مغرور، با اعتماد به‌نفس، تکنیکی و البته تنها. همانند شماره پیراهنش. او امیر عابدزاده است؛ زاده‌ای از نسل عقاب ها.