مازیار گیلکان

 

استقلال به ویژگی‌هایی دست پیدا کرده است که قدم برداشتن در راه قهرمانی تعبیر می‌شود. این تیم در حال به پایان رساندن نیم فصل بدون شکست است، تیمی که طی ۱۴ بازی فقط ۵ گل خورده است و صاحب بهترین تفاصل گل است. اینها استقلال را به موقعیتی رسانده که می‌تواند با ادعای قهرمانی لیگ را ادامه دهد.

اما استقلال ویژگی‌هایی مهم‌تر از این دارد‌. در باشگاه استقلال روابط اصلاح شده‌اند، روابط مخدوش و بیمار نیستند و این هر تیمی را به خوشبختی می‌رساند.

پیش‌تر استقلال همواره گرفتار رابطه‌های منفی و مخدوش بود. فرهاد مجیدی نیز دوران مدیریت احمد مددی را یادآوری کرده است؛ دورانی که در باشگاه استقلال رابطه کادر فنی و مدیریت دچار هزار و یک اختلاف نظر بود. پیش از او، در دوره احمد سعادتمند و امیرحسین فتحی نیز همین بود. فتحی نیز با استراماچونی هرگز روابط سالم و خوبی نساخت. سعادتمند نیز با مربیانش سر جنگ داشت و از جمله اینکه مجیدی را از استقلال راند. اینها بحران‌های استقلال بودند، روابطی مخدوش و گرفتاری‌هایی که این روابط می‌ساختند. استقلال دچار لجبازی‌های بی‌معنا شده بود.

استقلال در دوره مدیریت جدید، فضا را برای کار مربیان مهیا کرده است. مربی مسئولیت‌هایش را می‌شناسد، به اندازه اختیار دارد و مسئولیت‌های کم و اضافه بر دوشش نیست.

فرهاد مجیدی شاید بهترین دوران مربیگری‌اش را در فصل جاری گذرانده باشد، بدون دغدغه‌های بی‌مورد. بهتر است او بیشترین بهره را از این فضا ببرد. مجیدی اگر خیال دارد که یک مربی برای دورانی طولانی در استقلال باشد، باید امسال را در بهترین موقعیت تمام کند چون در باشگاه استقلال دیده‌ایم که کمتر برای مربیان از این فرصت‌ها ساخته می‌شود.

استقلال می‌تواند در فصل جاری موفقیت‌های بزرگی را جشن بگیرد، اگرچه این تصور بیهوده‌ای است که اختلاف امتیاز امروزش تضمین‌کننده خواهد بود.

فرهاد مجیدی باید تیم بهتری بسازد و نشانه‌هایش را در بازی با مس رفسنجان دیده‌ایم اما استقلال هنوز کار دارد و برای رسیدن به بهترین بهره‌وری از بازیکنانش، باید همچنان کار کند؛ کاری که بر عهده مجیدی، پین، مصطفوی و غلامپور است، یک تیم کاری موفق که شایعه اختلافات آنها را از هم دور نکرده است.