یادداشت
جواد حسینی
10 ماه پیش شهاب عزیزی خادم با شعار رونق به اقتصاد فوتبال ایران وارد کارزار انتخابات شد و با وعده تزریق کمک‌های بخش خصوصی توانست رأی مجمع فدراسیون فوتبال را به دست آورد تا به داغ‌ترین کرسی فدراسیون ورزشی کشور تکیه بزند. آقای رئیس اما خیلی زود وعده‌های خود را به دست فراموشی سپرد. فقط چند ماه زمان کافی بود تا وعده‌هایی که او با حرارتی خاص و البته ادبیاتی مدرن بیان کرده بود نقش بر آب شوند. وعده‌هایی که یکی از آنها رویای ثروتمند شدن فوتبال ایران با نسخه‌ای اعجاب‌انگیز بود! هنوز کسی یادش نرفته که شهاب‌الدین عزیزی خادم رو به دوربین‌های تلویزیونی که میلیون‌ها بیننده را پشت سرش داشت کرد و از این گفت که بزودی و با کمک دولت پول‌های بلوکه شده در فیفا را آزاد می‌کند. 10 ماه از آن روزها گذشته و حالا اما داستان به شکل دیگری تغییر کرده است. آقای رئیس که ماه‌های مدیریتی‌اش در فدراسیون فوتبال امروز دو رقمی شده بازی جدیدی را به راه انداخته تا توپ را مستقیم به زمین دولت شوت کند تا شاید از این راه گاو‌صندوقی که قرار بود با پول‌های بلوکه شده فوتبال ایران پر شود را از طریق فشار بر دولت شارژ کند!
جالب اینکه صدای هیچ یک از اعضای مجمع فدراسیون فوتبال هم در این بین شنیده نمی‌شود تا از رئیس سؤال کند سرنوشت شعارهای پر زرق و برق دوران انتخاباتش چه شد؟ تکلیف پول‌هایی که در این مدت و در روزهای آخر دولت دوازدهم در اختیار فدراسیون فوتبال قرار گرفت چه شد؟
مگر وعده رئیس فدراسیون شفاف‌سازی در حوزه مالی و مبارزه با فساد نبود؟ پس چرا در طول این 10 ماه هیچ شفاف‌سازی مالی برای افکار عمومی صورت نگرفته تا مردم بدانند زیر پوست فوتبال این مملکت چه می‌گذرد؟
اینکه امروز شرط موفقیت تیم ملی و صعود به دور بعدی جام جهانی منوط به دریافت کمک و مساعدت از دولت می‌شود، با کدام متر و معیار حرفه‌ای همخوانی دارد؟ بویژه آنکه فدراسیون شهاب عزیزی خادم این روزها دائماً تأکید دارد باید استقلال این فدراسیون از سوی مجلس شورای اسلامی تأیید شود تا مشکلی از نظر قانونی برای فوتبال ایران به وجود نیاید! اگر این فوتبال استقلال می‌خواهد چرا این استقلال در حوزه درآمدزایی وجود ندارد و همچنان دست مدیران فوتبال برای دریافت پول مقابل رئیس‌جمهور دراز است؟ به راستی در این شهر شلوغ کدام حرف را باید باور کرد؟