مازیار گیلکان

 

آنچه در تیم ملی بسکتبال می‌گذرد، ظاهرش تغییر روند در انتخاب‌هاست اما هنوز قابل تشخیص نیست که سرمربی جدید تیم ملی بسکتبال چه بینشی دارد.

فراخواندن مهدی کامرانی به تیم ملی الزاماً به این معنا نیست که جوانگرایی در بسکتبال فراموش شده است. از یاد نبریم که کامرانی بازیکنی فوق‌العاده برای بسکتبال ایران است، مردی صاحب فکر در بازی که رودست ندارد و در بازی فکر تولید می‌کند و جریان بازی را نیز زیباتر می‌کند.

اینکه با دعوت مهدی کامرانی تصور کنیم تیم ملی به بازیکنان کهنه‌کار رو آورده است، چندان منطقی نیست. این حرف رایج را باید تکرار کرد که سن عدد است و کامرانی شاید بتواند کیفیت بازی‌های تیم ملی را ارتقا دهد.

جوانگرایی البته نیاز مبرم در تیم ملی بسکتبال ایران است، نه فقط در تیم ملی بلکه در بسکتبال ایران به چهره‌های تازه نیاز داریم و نه فقط در پست مهدی کامرانی بلکه در همه پست‌ها چشم انتظار جوانترها هستیم.

سالهاست می‌گویند جای صمد نیکخواه بهرامی و حامد حدادی باید بازیکنانی از نسل تازه بازی کنند اما واقعیت این بود و هست که یافتن بازیکنانی باکیفیت‌تر چندان آسان نیست و همین روزها نیز همچنان به صمد و حامد نیاز داریم، همانطور که نیاز به مهدی کامرانی منجر به بازگشت او شده است.

جوانگرایی فقط تغییر چهره تیم ملی نیست، جوانگرایی باید جریانی زنده و پویا در لیگ بسکتبال باشد، باید منجر به ساختن تیم‌های قدرتمند ملی نوجوانان، جوانان و امید شود و آنگاه بازیکنان ستاره خودکار جانشین بزرگترها می‌شوند، بدون آنکه سرمربی تیم ملی بخواهد یا نخواهد. جوانترها می‌توانند خود را تحمیل کنند.