میعاد نیک

 

بیراه نیست اگر بگوییم نسخه‌ای که از تیم ملی بسکتبال ایران در پنجره نخست رقابت‌های انتخابی جام جهانی 2023 در تهران و منامه به نمایش درآمد، شباهت زیادی با آخرین لیست این تیم در رویداد المپیک 2020 توکیو نداشت. از کادرفنی و نیمکت هدایت آسمان‌خراش‌های ایرانی گرفته تا میدان نبرد، عطر تغییرات به مشام می‌رسید و مهم‌ترین نکته آن هم این بود که این رایحه اصلاً تند و زننده نبود. بسکتبالیست‌های ایرانی در 2 دیدار اول خود با تیم سرمربیگری جدید که بدون هرگونه بازی تدارکاتی برای جدال‌های رسمی آماده می‌شدند، توانستند نمایشی درخور توجه و البته شامل کاستی و نقصان‌هایی به اجرا درآورند که خوشبختانه با 2 پیروزی پیاپی هم همراه بود.

پیروزی در گام‌های نخست حتی بدون اثبات برتری فنی مقابل رقیب و حتی با تمسک به بخت و اقبال، تنها دستاوردی ا‌ست که کادرفنی تازه‌وارد از دنیای توپ و تور مطالبه دارد. همین که سکان هدایت یک تیم ملی دچار تغییر شود، ناخودآگاه انتظارات افزایش یافته و ضریب استرس و اشتباه نیز فزونی می‌یابد اما مهم‌ترین چالش سرمربی جدید به عنوان فرد تصمیم‌گیرنده و مسئول، این است که بتواند به هر طریقی که شده از پس کشمکش‌ها بر بیاید و این مهم به دست مصطفی هاشمی و تیم دستیاری جدیدش محقق شد. کما اینکه تیم ملی بسکتبال ایران در تهران و منامه توانست به برتری‌های خوبی مقابل تیم ملی بحرین دست یابد، روح تیمی آسمان‌خراش‌ها هم نشان داد که رختکن‌شان در حال عبور موفق از دوران گذار و تطبیق قرار گرفته و شرایط روحی و روانی مناسبی بر اردوی ایرانی‌ها استیلا یافته.

مهم‌ترین مشکل تیم ملی بسکتبال در رویداد بزرگ بازی‌های المپیک به کادرفنی و تصمیم‌های سرمربی باز می‌گشت؛ جایی که بعدها محمد جمشیدی، ستاره درخشان آسمان بسکتبال ایران به صراحت از حواشی پشت پرده رختکن آسمان‌خراش‌ها پرده برداشت و حرف‌هایی را بر زبان آورد که کمترین عواقب آن در صورت صحت ادعاها، می‌بایست به محرومیت و توبیخ سنگین مهران شاهین‌طبع می‌انجامید. تیمی مملو از ستاره که لااقل توانایی کسب یک پیروزی و به اجرا درآوردن نمایشی به مراتب زیباتر از خود در توکیو را داشت، با بدترین شکل ممکن از دهکده المپیک خداحافظی کرد تا رؤیای درخشش در المپیک لااقل برای تنی چند از ستاره‌ها به خاموشی گرایش پیدا کند.

نخستین تصمیم مصطفی هاشمی در قامت سرمربی تیم ملی دعوت از چند ستاره پابه‌سن گذاشته و البته کارکشته بود؛ در واقع باید اعتراف کنیم که بسکتبال ایران در چند پست کلیدی و حیاتی از ستاره‌پروری و استعدادسازی تهی شده و تنها راهکار سرمربی برای کسب موفقیت که همانا وظیفه اصلی اوست، تکیه کردن به توان کمتر از 60 درصدی ستارگان سن بالاست. گذشته از این؛ تغییر کادرفنی نشان داد که ستارگان مغضوب سرمربی پیشین تیم ملی که همواره در بلک‌لیست ذهنی وی قرار داشتند، هنوز هم می‌توانند در قاره کهن بدرخشند و امتیازها و فرصت‌های طلایی را برای ایران به ارمغان آورند.

در این بین نباید مأموریت دیگر هاشمی به هیچ انگاشته شود؛ جامعه بسکتبال ایران از او و همه ستاره‌ها، صعود به جام جهانی و درخشش در تمامی مسابقات آتی را امیدوارانه به انتظار می‌کشد اما پشتوانه‌سازی و جوان‌گرایی، امری ا‌ست که باید به مرور توسط همین کادرفنی جا بیفتد و به ثمر بنشیند.