هر چه بیشتر به آمار نگاه می‌کنم، کمتر می‌فهمم. اورتون در پنج سال، 500 میلیون پوند صرف خرید 44 بازیکن کرده. آنها قاعدتاً باید به جلو می‌رفتند اما پسرفت کرده‌اند.

خالص خرج آنها در این مدت 213 میلیون پوند بوده، یعنی بیشتر از بایرن مونیخ و رئال مادرید. در لیگ برتر، تنها دو باشگاه منچستری مبلغ خالص بیشتری نسبت به آنها هزینه کرده‌اند.

به عنوان فردی که عاشق فوتبال است، برایم ناامیدکننده است که آنها این‌طور پولشان را هدر می‌دهند. هر کسی که مسئول این خرج‌ها بوده – مانند 27 میلیون پوند برای خرید دیوی کلاسن، 35 میلیون پوند برای جذب الکس ایووبی و 45 میلیون پوند برای خرید گیلفی سیگوردسن – باید خیلی جدی پاسخگوی یکسری پرسش‌ها باشد.

ایووبی در سال 2019 نمی‌توانست جایی در تیم آرسنال پیدا کند و آن‌وقت 35 میلیون پوند برای خرید او می‌پردازید؟ کلاسن در هلند بازیکن خوبی بود اما در همان تابستانی جذب شد که اورتون سیگوردسون و وین رونی را هم جذب کرد و به کلاسن خیلی کم بازی رسید. او حتی یک گل هم نزد.

فرهاد مشیری، سهام‌دار عمده باشگاه، از فوریه 2016 در گودیسون پارک است. اولین تصمیم او که سه ماه بعد آمدنش گرفته شد، این بود که روبرتو مارتینس، مربی تیم را اخراج کند و تیمی که او در این سال‌ها ساخته را بهتر سازد.

باید به این اشاره کرد که مارتینس در آخرین فصل حضورش در اورتون، به نیمه‌نهایی جام حذفی و جام اتحادیه رسیده بود. تیم او که در جام حذفی با نتیجه دو بر یک به منچستر یونایتد باخت، بازیکنانی مانند جان استونز، روملو لوکاکو، راس بارکلی، لیتون بینز و فیل جاگیلکا را داشت. آیا اورتون حالا پنج بازیکن دارد که بتوان از نظر کیفیت با آنها مقایسه‌شان کرد؟

نکته طعنه‌آمیز اینکه مربی فعلی با حمایت روبه‌رو نیست. می‌بینم که رافا بنیتس پس از هشت بازی بدون پیروزی، تحت فشار است. بسیاری از طرفداران هم حس دلسوزی نسبت به او ندارند اما مشکل بر سر رافا نیست. من با او در فینال لیگ اروپا در شبکه CBS Sports کار کردم و از دید من فرد فوق‌العاده‌ای بود. او همه چیز را درباره تاکتیک‌ها می‌داند و می‌تواند ساعت‌ها درباره فوتبال صحبت کند. او عمیقاً در کار خود غرق است. بنیتس مصمم بود که اورتون را متحول کند اما به باشگاهی رفته که شباهتی به گذشته‌ها ندارد.

اورتون من را یاد منچستر سیتی قدیم‌ها می‌انداخت؛ تیمی که انگار یک خانواده بود اما حالا آنها این ارزش‌ها را ندارند.بازی در گودیسون پارک همیشه سخت بود. البته نه در حد بازی در آنفیلد، ولی در حد بازی در خانه استوک بود. اگر در بهترین سطح خود نبودید، راحت ممکن بود سه بر صفر ببازید.

اما چیزی که در اورتون فعلی می‌بینید، نشان می‌دهد که پول لزوماً شادی یا موفقیت نمی‌آورد. گاهی پول باعث می‌شود هویت خود را اشتباه تشخیص دهید. ببینید اورتون با خامس رودریگس چه کرد. او بازیکنی دوست‌داشتنی است اما در انتهای فصل، او هم نمی‌خواست در تیم بماند. اورتون پول فراوانی به او داد ولی ثمره خاصی نبرد.

اورتون باید باشگاهی باشد که برای حضور در اروپا بجنگد. مارتینس که این تیم را در سال 2014 به رده پنجم جدول رساند، مرتباً به من گفته که اورتون باشگاهی فوق‌العاده با پتانسیل بالا است و او که جانشین دیوید مویس شده بود، از حضور در این باشگاه لذت برده است.حالا بحث بر سر ساخت ورزشگاهی جدید در کنار ساحل لیورپول است اما آیا آنها بیش از حد درگیر این پروژه شده‌اند؟ چه فایده‌ای دارد که به خانه جدیدی بروید، وقتی وسایلی برای قرار دادن در آن خانه ندارید؟

مهم‌ترین استاندارد اورتون افت داشته؛ یعنی خود فوتبال. وقتی به اورتون فکر می‌کنم، به یاد بازیکنانی می‌افتم که در این تیم پرورش یافتند، مانند رونی، بارکلی و لئون عثمان. جیمز وون هم می‌توانست عالی باشد ولی مصدومیت‌ها نگذاشت.

اورتون خریدهای هوشمندانه‌ای مانند جولیون لسکات داشت که با 5 میلیون پوند از ولوز آمد. یا شیموس کولمن که با تنها 600 هزار پوند خریداری شد اما این باشگاه حالا به وضعی دچار شده که طرفداران نگران سقوط هستند. اورتون البته سقوط نمی‌کند اما مسیری طولانی برای بازگشت دارد.

منبع: دیلی میل