سامان موحدی راد
استقلال دوباره وارد روزهای بحرانی شده. نه بحران درون زمین که در بیرون زمین بار دیگر شاهد حملههای فراوان اعضای هیأت مدیره، مدیرعامل و سرمربی هستیم. نگاهی به وضعیت این تیم در حال حاضر چیزی شبیه به پنج سال اخیرش است. مجموعهای از ابهامها، بیعملیها و اقدامات در حال تعلیق که روزگار باشگاه را سیاه کرده است. مجموعهای از ناهماهنگیها و عدم وحدت مدیریتی که به استقلال در همه این سالها ضربه زده است. چیزی که بارها و بارها از سوی هواداران، بازیکنان و مربیهای استقلال به آن اعتراض شد اما تلاشی برای حل آن نشد.
بیشک بزرگترین مشکل استقلال در این سالها مشکل مدیریتی بوده است. این باشگاه را در این سالها چهرههایی اداره کردند که اغلب تا پیش از آمدن به استقلال یک چهره ناشناخته بودند و تازه با مدیریت استقلال به نام و نوایی رسیدند. در این مدت تلاش قابل توجهی برای اثبات بیکفایتی خودشان داشتند و در نهایت هم بیهیچ عقوبتی بابت تصمیمات اشتباه و هزینههای تحمیلی زیاد به باشگاه از استقلال رفتند. مجموعه تصمیماتی که در این سالها استقلال را به حال و روز فعلیاش کشانده است.
چهرهای مثل مددی در خامترین خیالهایش هم فکرش را نمیکرد که روزی مدیرعامل استقلال شود ولی حالا تصمیمگیرنده اصلی تیمی است که در سرتاسر ایران میلیونها هوادار دارد.
هوادارانی که کسب جام در لیگ برتر ایران حالا به بزرگترین مسألهشان تبدیل شده است. بار شدن این همه انتظارات و فشارها روی تیم میطلبد که تدارکی مناسب اتخاذ شود تا حداقل از سوی تماشاگران حرکتی و تلاشی برای رسیدن به این هدف دیده شود اما آنچه در استقلال دیده میشود تنها بازی صندلیها با چهرههای ناشناخته است. چهرههایی که بیهیچ نسبتی با استقلال به این باشگاه لینک میشوند و عجیب اینکه به جای برطرف کردن نیازهای اساسی باشگاه در حال ایجاد حاشیه برای آن هستند.
در حال حاضر استقلال منتظر اضافه شدن یک مربی خارجی به نیمکتش است. از سوی دیگر وضعیت شیخ دیاباته هم مبهم است و هنوز نتوانسته به تیم اضافه شود. این در حالی است که استقلال ممکن است با عدم تمدید قرارداد با برخی چهرهها، بازیکنان کلیدیاش را پیش از دیدار حساس برابر الهلال از دست بدهد.
حالا در این میان اعضای هیأت مدیره و مدیرعامل و سرمربی هم در یک دعوای طولانی هستند. دعوایی که چیزی جز حاشیه برای استقلال و گرفتن انرژی تیم در زمین چیزی برای این تیم ندارد. دولت حسن روحانی وعده داده بود که استقلال و پرسپولیس را خصوصی میکند. 45 روز به پایان این دولت مانده و این امر محقق نشده. سیدابراهیم رئیسی هم وعده داده این دو تیم را خصوصی کند.
نمیدانیم موفق میشود یا او هم به سرنوشت خاتمی، احمدینژاد و روحانی دچار میشود اما هرچه که هست دوای درد استقلال پیش از هر چیزی ثبات مدیریتی است. این تیم باید هرچه زودتر به یک آرامشی در ترکیب بیرون زمین برسد.