گفت و گو

وصال روحانی  

 

مرحله جدید اردوی تیم ملی تنیس ایران که برای شرکت در گروه چهارم پیکارهای آسیا - اقیانوسیه در جام دیویس 2021 آماده می‌شود، از دهه سوم خردادماه در ورزشگاه شیرودی تهران دایر شده است. در این مرحله 16 نفر که عصاره و منتخبان مرحله قبلی اردو هستند، شرکت دارند و روزی دو جلسه زیر نظر اکبر طاهری، سرمربی تیم ملی تنیس تمرین می‌کنند که تمرین صبحگاهی هم مبتنی بر آمادگی جسمانی است و هم تمرین تنیس ولی تمرین عصرگاهی فقط متشکل از توپ زدن و اجرای انواع تکنیک‌ها در زمین است. در نهایت و پس از دو ماه تمرین اضافی از بین این 16 نفر و احتمالاً شاهین خالدان و حمیدرضا نداف که ساکن خارج از کشور هستند، یک تیم 6 نفره به ترکمنستان، محل برگزاری رقابت‌های گروه چهارم آسیا گسیل می‌شود. این مسابقات از 15 تا 20 شهریور در این کشور برگزار می‌شود و 14 تیم حاضر در رقابت‌ها ابتدا به دو گروه پنج تیمی و یک گروه چهار تیمی تقسیم می‌‌شوند و از هر گروه دو تیم بالا می‌آیند و پس از انجام یک مرحله پلی‌آف بین آنها، سه تیمی که مجوز صعود به گروه سوم آسیا را کسب می‌کنند، مشخص خواهند شد. برای روشن‌تر شدن موضوع و تشخیص عیار کارآیی ایران در این پیکارها باید پای صحبت‌های اکبر طاهری نشست که 47 ساله و صاحب اصلیت کاشانی اما متولد محله نارمک تهران است و 10 سال عضو و بازیکن تیم ملی بوده و پیش‌تر (سال‌های 2010 و 2011) هم تیم ملی را هدایت کرده و از ابتدای خردادماه امسال یک بار دیگر سکاندار این تیم شده است. او که چپ‌دست و بازیکن تکنیکی بود و بارها در جام‌های کم‌شمار سابق تنیس کشور شامل جام استقلال و جام شرافتی چه در انفرادی و چه در دوبل اول شد و سه مدال انفرادی و تیمی غرب آسیا را هم در کارنامه‌اش دارد و در لیگ تنیس هم با تیم‌های هما و فتح سپاه طعم قهرمانی را چشیده (و هرگز خاطره رویارویی با سریلانکا در گروه دوم آسیا در سال 1379 را فراموش نمی‌کند) خوشبین است که ایران یکی از سه تیم صعودکننده از گروه چهارم آسیا در ترکمنستان باشد. وی که متأهل و صاحب دو فرزند پسر است و پسر اولش (به نام سامیار) با 12 سال سن جزو بهترین‌های نوجوانان کشور در دو سه سال اخیر تلقی شده، معتقد است طیف گسترده‌ای که برای تعیین و شناخت ملی‌پوشان تنیس فراهم آورده، ثروت بزرگی است که به تنیس کم بضاعت ما روی آورده و یک موقعیت مغتنم و آینده‌ساز و بسیار فراتر و مهم‌تر از کسب پیروزی یا ناکامی احتمالی در مسابقات پیش‌رو است.

 

اکبر آقا! تمرینات چطور می‌گذرد؟

 اوضاع خوب است. بچه‌ها در حال تلاشند و فقط دو نفر غایب داریم که مصدومند و بعداً به جمع ما می‌پیوندند.

آیا یک مرحله دیگر از مسابقات انتخابی را پیش رو داریم؟

 خیر، بر اساس همین تمرینات و تشخیص میزان آمادگی نفرات و چند دیدار درون اردویی 6 نفری که باید به ترکمنستان بروند و البته دو نفرشان بازیکنان ذخیره خواهند بود، گزینش خواهند شد.

فکر نمی‌کنید بار تجربه بین‌المللی اردونشینان کم است؟

 ما هر چه نفر خوب داخلی که وجود داشته، به اردو آورده‌ایم که شامل سینا مقیمی، علی یزدانی، علیرضا بهزادپور، سیاوش شیردل، معین محمدی، حسام یزدی، اصلان منتخب، محمد مهبد، امیرعلی قوام، مهرشاد قفقازی و یونس طلاور هم می‌شود و البته انوشا شاهقلی را هم داریم که در 40 سالگی شمایل تجربه است. قرار است شاهین خالدان و حمیدرضا نداف هم در صورت امکان در مرحله نهایی اردوی تدارکاتی به جمع ما ملحق شوند اما صرفنظر از هرگونه نگرش خاص و امتیازی که ما بخواهیم به نفرات خاص و اسم و رسم‌دار بدهیم، فقط کسانی را انتخاب و راهی ترکمنستان می‌کنیم که آماده‌ترین‌ها باشند و اصلاً با شهرت و پیشینه بازیکنان کاری نداریم. ما حتی حاضریم تمام بازیکنان انتخابی ما بدون رنک بین‌المللی و جوان باشند اما آماده باشند و آینده تنیس ما را رقم بزنند.

دو سال پیش که به گروه چهارم آسیا سقوط کردیم، برای اولین بار بود که این اتفاق شکل می‌گرفت. این واقعه تلخ را محصول چه ایراداتی می‌دانید؟

 صرفنظر از هرگونه ایرادگیری به کار مربیان قبلی و ضمن ادای احترام به آنها، باید متذکر شوم که روش و گستره انتخاب ملی‌پوشان ناقص بود و با محدود شدن کارها و طیف انتخاب به حداکثر 6-5 نفر، خودمان باعث توقف پیشرفت و کمبود انگیزه در جمع مدعیان پیراهن ملی شده بودیم. ما این طیف را افزایش دادیم و هر نیروی بالقوه و جوانی را دعوت کردیم و با همگی کار کردیم و پس از دو سه بار غربال به نفرات فعلی رسیدیم. از این طریق انگیزه‌ها قوی‌تر و تلاش‌ها بیشتر شد و حالا هر کس می‌داند اگر شایسته باشد و تلاش کند، به پیراهن ملی خواهد رسید و این نعمت منحصر به یک قشر خاص نیست. من کاملاً معتقدم در تنیس ایران هرگز یک برنامه‌ریزی درازمدت و با هدف تقویت نسل‌های بعدی وجود نداشته و فقط روزمره کار کرده‌ایم.

دستیاران‌تان و سایر اعضای کادر فنی تیم ملی چه کسانی هستند؟

 فرشاد طلاور دستیار اول من است و امیر اکبری به عنوان مربی بدنساز تیم ملی فعالیت می‌کند و دو سه نفر دیگر هم داریم که ما را همراهی می‌کنند. یک کادر فنی حرفه‌ای بالای سر تیم ملی تنیس است.

رقبای اصلی و خطرناک ما را در آوردگاه ازبکستان کدام تیم‌ها می‌دانید؟

 ترکمنستان هم به سبب سطح کیفی نفراتش و هم مزایای میزبانی از تیم‌های توانای این دوره خواهد بود و در هر یک از تیم‌های سنگاپور، بحرین و عمان هم می‌توان تک تنیسورهایی را نشان کرد که قادرند تیم کشورشان را به سوی گروه سوم آسیا رهنمون کنند و کار به گونه‌ای است که هر یک از آنها می‌توانند تنیسورهایی را که تبار و ریشه اولیه‌شان از آن کشورها است و در سایر کشورها مقیم‌اند، جذب و از آنها هم استفاده کنند. با این حال من خوشبینم و اگر از تمام توان ذاتی خود بهره گیریم، می‌‌توانیم یکی از سه تیم صعودکننده از گروه چهارم قاره باشیم.

و حرف آخر؟

 ما اخیراً جلسه‌ای با آقای علی‌نژاد، معاون وزیر ورزش داشتیم و از کمبودها در تنیس سخن گفتیم. این را بدانید که تنیس ورزشی است که لازمه پیشرفت در آن مسابقه داشتن در تمامی طول سال است و فقط بازیکنان و کشورهایی اوج می‌گیرند که حداقل در 11 ماه از 12 ماه سال در کوران تمرین و مسابقه و رقابت باشند و با حضور نصف و نیمه و ناقص در این رشته به هیچ جایی نمی‌توان رسید. برای این مهم باید اسپانسر داشت و حامیان مالی به میدان بیایند و تنیسورها را حمایت و تقویت لجستیکی کنند اما چنین چیزی در تنیس ایران موجود و مقرون به صرفه نیست. این را هم ناگفته نگذارم که تنیس هم مثل سایر ورزش‌ها به یک پایگاه و خانه دائمی و یک مقر عملیاتی ثابت نیاز دارد. شما ببینید که مثلاً کشتی، والیبال و پینگ‌پنگ «خانه»های ویژه و یک سالن و محل اختصاصی تمرین و گردهمایی را دارند که به راحتی و بدون هیچ دغدغه‌ای می‌توانند هر موقع که خواستند، در آنجا گرد هم بیایند و تمرین کنند و مهیای حضور در مسابقات بزرگ شوند و ما چنین امکان و نیاز اولیه‌ای را نداریم. در همین اردوی فعلی‌مان نیز مجبور شده‌ایم در مجموعه شیرودی حضور یابیم و تلاش فدراسیون برای حضور ملی‌پوشان در محل‌های دیگر بی‌ثمر مانده است. این مسأله‌ای است که باید هر چه سریع‌تر درباره آن فکری کرد و یک مرکز ویژه تنیس را فراهم آورد و این ورزش را از حالت دربه‌دری و نداشتن مرکزیت رهایی بخشید.