میعاد نیک

 

 با کش‌وقوس‌های فراوان و پس از مدتی معطلی بالاخره قرعه‌کشی مرحله یک‌چهارم نهایی رقابت‌های جام حذفی فوتبال ایران برگزار شد تا گوی شانس به شهرآورد نودوششم در این دوره از مسابقات روی بیندازد. سوای این‌که برگزاری دربی پایتخت همیشه حساسیت‌ها و حواشی مختص به خودش را داشته و این تنش‌ها حتی بدون حضور تماشاگران در استادیوم بزرگ آزادی نیز ادامه‌دار بوده، انجام مسابقه استقلال و پرسپولیس در جام حذفی شدت چنین حساسیت‌هایی را بیش از پیش افزایش می‌دهد؛ به‌خصوص اکنون که استقلال نتوانسته از دربی‌های رفت و برگشت لیگ بیستم حتی یک پیروزی کسب کند و از آن‌طرف نیز در آخرین شهرآورد جام حذفی نیز این تیم پرسپولیس بوده که مقهور رقیب سنتی‌اش شده. رقابت‌های جام حذفی به خودی خود از پکیج کامل حساسیت‌ها برخوردارند اما اقدام سازمان لیگ فوتبال ایران و در رأس آن مسئولین کمیته‌های برگزاری مسابقات و همچنین رئیس سازمان لیگ که سرپرستی نایب‌رئیسی فدراسیون فوتبال را نیز برعهده دارد، از حداقل منطق و مصلحت‌اندیشی‌های معمول هم برخوردار نیست. تیم ملی فوتبال کشورمان که در حساس‌ترین روزهای تاریخ یک سال اخیر خود در منامه مجبور به جنگیدن با تمامی رقباست و شرایط بسیار دشواری را سپری می‌کند، بخش اعظمی از هویت خود را مدیون بازیکنان سرخابی ا‌ست که بارها به‌صورت فیکس در ترکیب تیم دراگان اسکوچیچ حاضر بوده و یا به‌عنوان یار تعویضی گره از کار تیم ملی باز کرده‌اند. قطعاً ممکن بود که پس از بازگشت یوزهای ملی‌پوش به کشور و بعد از کسب پیروزی مقابل تیم ملی فوتبال عراق، قرعه‌کشی مذکور انجام شود و قرعه تیم‌ها برای مرحله یک‌چهارم نهایی رقابت‌های جام حذفی فوتبال کشور تعیین گردد اما علت این عجله و شتاب‌زدگی مسئولین سازمان لیگ اصلاً مشخص نیست. قطعیت برگزاری دربی در آینده‌ای نه‌چندان دور حتی اگر یک درصد از ذهن ملی‌پوشان را به‌خود درگیر کند و باعث کسب نتیجه‌ای نامناسب در واپسین گام تیم ملی در بحرین شود، مقصر اول تا آخر آن سازمان لیگی خواهد بود که مدت‌هاست از هیچ نهادی حرف‌شنوی نداشته و همه اموراتش را جزیره‌ای اداره می‌کند.