کد خبر: 230906تاریخ: 1400/3/25 00:00
شبِ واقعه فرا رسید
این آخرین بار است؟
میعاد نیک
صدای پای سربازان آماده به حمله سپیدترین اردوگاه فوتبالی حالا در اطراف دروازه‌های ورودی قلعه‌ای به بزرگی یک استادیوم فوتبال شنیده می‌شود. سربازانی که هر کدام می‌توانند به‌تنهایی نقش یک فرمانده و ژنرال را هم ایفا کنند، این روزها شهرهای منامه و المحرق را برای جنگاوری انتخاب کرده‌اند تا همگی زیر یک لوا و برای یک پرچم، متحدانه به کارزار با حریفان متخاصم خود بپردازند. یوزهای سپیدپوش فوتبال ایران پس از روزهای تلخ و سیاهی که با مارک ویلموتس و مجموعه مدیریتی فدراسیون پیشین از پسِ روزگار گذراندند، این روزها از هر زمانی برای انتقام و ستیزه‌جویی آماده‌ترند. اردویی که پس از خداحافظی تلخ و غریبانه کارلوس کی‌روش به یک‌باره آن اتحاد و یکرنگی مثال‌زدنی‌اش درهم شکست و با طلوع اعجوبه‌ای بی‌تکرار به‌نام مارک ویلموتس به قعر چاه عدم و قهقرا آزادانه سقوط کرد، حالا و در خاموشی چراغ‌های دلیل راه با اتکا به نور شمع‌های کوچک درحال بازیابی آن روح زخم‌خورده و آن سیره اساطیری است.
مسیری را که ملی‌پوشان فوتبال ایران طی ۲ سال گذشته پشت سر گذاشتند، مملو از دست‌اندازها و چاله‌هایی بود که هر آن تمام ملزومات را برای کله‌پا کردن اتوبوس زهواردررفته تیم ملی در اختیار داشتند اما آن ققنوس بود که در نهایت مغرورانه از آتش به سلامت بیرون آمد و این هم یوزها بودند که به رغم چشیدن زخم، عقب ننشستند و خود را از تک‌وتا نینداختند تا کار به امشب و بازی حیاتی برسد؛ زمانی مناسب برای رد شدن با تانک از روی گربه سیاه همیشگی. گذر پوست به دباغ‌خانه می‌افتد و گذر تیم ملی فوتبال عراق هم به ملی‌پوشان ایرانی. همسایه‌ای که به خودش لقب شیر بین‌النهرین را داده و ستیزه‌جویانه به رقیب بزرگ و پرافتخارش نگاه می‌کند، در چارچوب دور رفت رقابت‌های مقدماتی جام‌جهانی ۲۰۲۲ قطر توانسته بود با همان تاکتیک‌های مبتنی بر جنگ روانی از سد شکننده آن روزهای ایرانیان عبور کند اما حالا نوبت به انتقام رسیده و همسایه نه‌چندان دوست و آشنا این را خوب می‌داند.
یکدلی، یکرنگی، اتحاد و برادری شاید تمام کلیدواژه‌هایی باشد که یوزهای ملی‌پوش طی ۹۰ دقیقه حساس خود در استادیوم شیخ علی‌بن‌محمد آل‌خلیفه المحرق به آن نیاز خواهند داشت. مدت‌هاست بر این جمله واقفیم که در غرب آسیا و خاورمیانه، هیچ تیمی از لحاظ نفر به نفر به گرد پای ملی‌پوشان ایرانی هم نخواهد رسید اما در بزنگاه‌های حساس و گردنه‌های صعب‌العبور، این مسائل فرامتنی و خارج از فوتبالی بوده که سدِ راه موفقیت‌مان شده و رؤیاهای‌مان را نقش بر آب کرده. فوتبال ایران امشب به ایستگاه مهمی رسیده که انتهای مسیر صعود به جام‌جهانی و جام ملت‌های آسیا نیست اما آخرین مسلخ خواهد بود. ملی‌پوشانی که پس از ۲۰ سال توانستند طلسم‌شکنی کنند و تیم ملی فوتبال بحرین را در خاک خودش شکست دهند، حالا در معرض بزرگ‌ترین طلسم تاریخ خود قرار دارند؛ تقابلی حیثیتی و مرگبار مقابل همسایه همیشگی و رقیب دائمی. جنگِ یوز و شیر دیدنی خواهد بود و رویارویی ایران و عراق هم. باید این آخرین باری باشد که کارمان به عراق و فوتبالِ نازیبایش گره خواهد خورد. دراگان اسکوچیچ و کادرفنی ملی‌پوشان باید هر آنچه را که آموخته‌اند، در شب واقعه به‌درستی پیاده کنند تا هم خیال‌مان از این نسل طلایی راحت شود و هم نخستین مأموریت سرمربی کروات به صحت و سلامت خاتمه یابد.