نگاه فنی

حمیدرضا عرب  

 

میان تمام تعریف و تمجید‌هایی که بعد از بازی با کامبوج از مهدی قایدی شد و حتی برخی او را با «خداداد عزیزی» قیاس کرده‌اند که هرگز مقایسه درستی نیست و نگارنده اعتقاد دارد که مهدی در سرعت بازی و ایضاً تکنیک انفرادی بی‌بدیل‌ترین بازیکن تاریخ فوتبال ایران محسوب می‌شود، مطلب اصلی مغفول مانده است.

مهدی قایدی را تا سرحد نهایت می‌ستایند، به دریبل‌ها و حتی لایی‌های او مقابل کامبوج اشاره می‌کنند اما نمی‌پرسند چرا جای ستاره فوتبال ایران در ترکیب اصلی تیم ملی خالی است؟ آیا نباید پیش از همه این واژه سازی‌ها سؤالی کلیدی‌تر مطرح شود؟ نباید پرسید کرد که چرا مهدی با این همه نبوغ و اثرگذاری در ترکیب اصلی حضور ندارد و بازیکنی به جایش در ترکیب اصلی قرار می‌گیرد که در ارسال اغلب پاس‌های آخر(درست همان نقطه‌ای که قایدی به خوبی از عهده‌اش برمی‌آید) ناکام است؟

پسر ریزاندام باشگاه استقلال در اولین بازی رسمی با لباس تیم ملی یک گل به ثمر رساند، یک پاس گل ارسال کرد و یک پنالتی گرفت تا پررنگ‌ترین نقش را در خلق برد 10برصفر، مقابل تیم ملی کامبوج ایفا کند. بماند که چندین و چند موقعیت دیگر خلق کرد و مهاجمان سودی از آن نبردند.

تردید نکنید اگر اسکوچیچ در نیمه دوم بازی با کامبوج از مهدی قایدی بهره نمی‌گرفت تعداد گل‌های تیم ملی هرگز دو رقمی نمی‌شد اما نابغه شماره 23 تیم ملی(شماره 10 استقلال) آرایش هجومی تیم ملی را در سطح بالایی حفظ کرد و از دقیقه 55 که به جای علی قلی‌زاده وارد ترکیب اصلی شد، تا پایان بازی تیم ملی شش بار دیگر دروازه حریف جنوب شرقی را باز کند و بردی دو رقمی را به ثبت برساند که مهدی نقشی پررنگ در خلق این گل‌ها ایفا کرد.

این آمار می‌تواند اسکوچیچ را به سمت یک تغییر اساسی حرکت دهد و مهدی قایدی را در همین بازی با عراق که مهم‌ترین بازی تیم ملی در مرحله پیش مقدماتی نیز محسوب می‌شود، به ترکیب اصلی برساند.

به یاد می‌آوریم که قایدی در بازی با الشرطه عراق در لیگ قهرمانان آسیا ستاره تیمش لقب گرفت. اوج هنرنمایی مهدی آنجا بود که با نفوذهای مکرر مدافعان حریف را بارها به خطای فاحش وا می‌داشت تا بی‌درنگ داور مجاب به اعلام پنالتی شود. شماره 10 استقلال به واسطه همین ویژگی توانست در آخرین بازی باشگاهی‌اش در لیگ قهرمانان آسیا دو پنالتی را برای استقلال به ارمغان بیاورد و زمینه ساز پیروزی تیمش و صعود به مرحله بعد شود.

مدافعان عراقی در آن بازی به وضوح نشان دادند که هیچ راهی برای مهار مهدی قایدی ندارند و جز خطاهای مکرر کار دیگری نمی‌توانند انجام دهند.

مهدی قایدی شاید در اولین بازی رسمی خود با لباس تیم ملی مدافعان سرسختی را در برابر خود ندیده باشد اما او اکنون در درجه‌ای از آمادگی قرار دارد که می‌تواند تمام مدافعان فوتبال آسیا را به زانو درآورد و شگفتا که از این الماس تراش خورده که در اوج آمادگی به سر می‌برد در ترکیب اصلی تیم ملی استفاده نمی‌شود و به جایش بازیکنی در ترکیب اصلی به میدان می‌رود که هرگز کارآیی قایدی را ندارد.

3 روز مانده به بازی مهم با تیم ملی فوتبال عراق باید شجاعت به خرج داد و به جای تعریف‌هایی که بیشتر جنبه رد گم کنی دارد سرمربی تیم ملی را به سمت بازی گرفتن از قایدی در ترکیب اصلی سوق داد. آن نقطه‌ای که او علی قلی‌زاده را با میزان اشتباه‌های فاحش و به لطف یک گل اتفاقی که مقابل هنگ کنگ به ثمر رساند به بازیکنی همچون قایدی ترجیح می‌دهد!

به واقع این تصمیم نشأت گرفته از چیست؟ آیا صرف اینکه علی قلی‌زاده لژیونر است بازیکنی آماده‌تر از او باید روی نیمکت بنشیند؟

شاید اسکوچیچ پاسخ این سؤال را بداند.