مازیار گیلکان

 

 تجربه برای چهار بازی ایران در بحرین می‌توانست در انتخاب بازیکنان تیم ملی معیار بااهمیتی باشد اما اسکوچیچ چندان به این معیار توجه نکرد.

او شاید با امید ابراهیمی می‌توانست خط میانی باتجربه‌تری بسازد، تجربیاتی که بزرگ بودند و به کار تیم ملی می‌آمدند. مسأله انتخاب شدن و نشدن امید ابراهیمی نیست. شاید در شرایط طبیعی تیم ملی، می‌شد از نام امید ابراهیمی گذشت اما چهار بازی ایران در بحرین فقط چهار بازی نیست بلکه چهار فینال سرنوشت‌ساز است که بر سرنوشت فوتبال ایران اثر می‌گذارد و تجربه در چنین بازی‌هایی نقش تعیین‌کننده دارد.

حتی بازیکنانی مثل وریا غفوری و رامین رضاییان می‌توانستند به تیم ملی کمک کنند اما اسکوچیچ انگار برای شرایطی عادی تیم بسته است. وریا حتی در شرایطی که وریای همیشگی نیست اما در بزنگاه‌ها می‌تواند همچنان نقش بزرگی داشته باشد.

انتخاب اسکوچیچ اما چیز دیگری است و انگار می‌خواهد برای دورانی طولانی تیم بسازد. او اما در چنین شرایطی نیست و این یک دروغ گفتن به خود است.

دراگان اسکوچیچ مربی یک شرایط خاص در تیم ملی است اما در فهرست او، شرایط خاص تیم ملی در چند پست در نظر گرفته نشده است و این می‌تواند آسیب‌هایی برای تیم ملی داشته باشد. اسکوچیچ باید برای این پروژه کوتاه‌مدت تیم می‌ساخت و از تمام توان موجود در روز استفاده می‌کرد.

امروز نه وقت فکر کردن به فردای تیم ملی است و نه فقط فکر کردن به آیندگان تیم ملی. امروز، روز فکر کردن به امروز بود.

دراگان اسکوچیچ را اما باید باور کرد. باید به انتخاب‌های او دل بست و به او اعتماد کرد. چاره‌ای هم جز این نیست. او می‌داند که چه موقعیت پیچیده و خاصی دارد و شاید به رغم این ملاحظات به انتخاب‌هایش رسیده باشد، اگرچه انتخاب‌هایش در چند پست بحث‌برانگیز است.

این ماجرای نقد فهرست‌های تیم ملی تازگی ندارد و اغلب حاصلی هم ندارد اما به هر حال به زبان و قلم می‌آید و گریزی از آن نیست.

این‌بار اگر نقدی هست، از این منظر مطرح می‌شود که تیم ملی در شرایطی استثنایی باید برای چهار بازی در شرایطی ویژه گزینش می‌شد و شاید اسکوچیچ و همکارانش که تجربه‌ای در چنین موقعیتی ندارند، به این شرایط ویژه توجه نکرده باشند.

امیدها اما به همین تیم پررنگ است. تیم ملی بازیکنان فوق‌العاده‌ای دارد که می‌توانند گره هر بازی‌ای را باز کنند. این امید بزرگ تیم ملی در راه جام جهانی است.