مازیار گیلکان

 

 مسأله پیروزی‌های پرسپولیس فقط این نیست که چند گل زد، این نیست که چند موقعیت ساخت، این نیست که با کدام سیستم بازی کرد. همه اینها مهم است اما چیز دیگری بیش از همه اهمیت دارد. پرسپولیس باور دارد که پیروز می‌شود، باور دارد که گل می‌زند، باور دارد که گل نمی‌خورد، باور دارد که اختیار بازی را در دست می‌گیرد، باور دارد که صدرنشین است. همه اینها، همه این باورها یک روزه به دست نیامده است. پرسپولیس سال‌ها برای ایجاد این باور در خود و تماشاگرانش تلاش کرده است، روندی که برانکو آغازش کرد، آن را به ثمر نشاند و مربیان دیگر از گابریل کالدرون تا یحیی گل‌محمدی ادامه‌اش دادند. پرسپولیس خوش‌اقبال بود که برانکو را داشت و خوش‌اقبال‌تر بود که کالدرون و گل‌محمدی پس از برانکو، ساخته‌های فنی و باورها را تخریب نکردند. پرسپولیس هر از گاهی مورد انتقاد است که چرا کم گل می‌زند یا چرا در ساخت موقعیت کم‌کار است اما واقعیت این است که فشردگی‌ بازی‌ها اخیرا ً برایش آنچنان بود که بازی اقتصادی را برای قرمزها توجیه می‌کند. بازی اقتصادی اگر آگاهانه باشد و برایش برنامه‌ای دقیق نوشته شده باشد و به نتیجه هم برسد، نه فقط انتقاد برانگیز نیست بلکه تحسین ‌برانگیز است اما اگر در بازی اقتصادی پرسپولیس، ناتوانی و بی‌برنامه بودن را ببینید، آنگاه با حکایت دیگری مواجهیم. درباره این آگاهی یا ناآگاهی، خود خواسته یا ناخواسته بودن، هنوز باید صبر کرد و دید که پرسپولیس با این سیاق چه نمایش‌هایی را روی صحنه می‌برد. پرسپولیس رقابتی سنگین و جانفرسا را در لیگ برتر با سپاهان پیش رو دارد. بازی رو در رو تمام شده است اما پرسپولیس و سپاهان باید هر هفته به سبقت گرفتن در صدر جدول فکر کنند. آنها حتماً با احتیاط بازی خواهند کرد و می‌دانند که برای قهرمانی نباید لغزش داشته باشند. این نکته خود استرس‌زا و احتیاط‌آور است.